Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wielu uczniów i nawet początkujących stolarzy może mieć wątpliwości, czy takie nacinanie drewna i wprowadzanie klinów nie służy przypadkiem do naprawy pęknięć, ubytków czy nawet połączeń. To całkiem zrozumiałe, bo na pierwszy rzut oka wydaje się, że każda ingerencja w strukturę drewna ma za zadanie je wzmocnić czy naprawić uszkodzenia. Jednak w praktyce, gdy chodzi o pęknięcia, stosuje się zwykle klejenie, zszywanie lub wstawki, które mają za zadanie połączyć rozdzielone fragmenty i przywrócić ciągłość materiału. Ubytki natomiast naprawia się najczęściej przez wstawki, szpachlowanie lub doklejanie nowego drewna – zupełnie inne podejście niż klinowanie. Połączenia to temat jeszcze inny; tutaj chodzi raczej o odpowiednie dobranie typu złącza, jego wytrzymałość i trwałość, a nie o usuwanie odkształceń czy naprężeń. W praktyce stolarz raczej sięgnie po kliny wtedy, gdy element jest wygięty, wypaczony – czyli utracił swoją geometryczną płaskość, ale jeszcze nie doszło do pęknięcia. Prawidłowe rozpoznanie problemu jest kluczowe, bo tylko wtedy dobierze się właściwą metodę naprawy. Bardzo często źle rozumie się samą istotę wypaczenia – to nie ubytek materiału, lecz jego deformacja pod wpływem wilgoci, naprężeń czy starzenia. Próba naprawy takiej usterki technikami przeznaczonymi do pęknięć lub ubytków zazwyczaj kończy się fiaskiem, a nawet może pogorszyć stan drewna. Warto zawsze patrzeć na problem całościowo i rozumieć, czemu konkretna technika została przez fachowców uznana za skuteczną właśnie w tym, a nie innym przypadku.