Okleina drewniana, czyli cienka warstwa drewna wykorzystywana do pokrywania powierzchni mebli czy elementów stolarki, pozyskiwana jest najczęściej poprzez skrawanie drewna litego. To właśnie technika skrawania pozwala uzyskać bardzo cienkie, elastyczne płaty drewna o jednorodnej, naturalnej strukturze, które idealnie nadają się do fornirowania płyt wiórowych, MDF czy sklejki. Skrawanie odbywa się na specjalnych maszynach – strugarkach lub nożownicach – gdzie pień drewna obracany jest z dużą precyzją, a noże odcinają z niego warstwę o grubości od kilkudziesięciu setnych do kilku milimetrów. Tak przygotowana okleina zachowuje naturalny rysunek słojów i kolorystykę drewna, co jest bardzo pożądane w meblarstwie czy produkcji drzwi. Moim zdaniem w praktyce przemysłowej stosuje się głównie dwie metody skrawania: obwodowe (na okleinę obwodową) i płaskie (na okleinę płaską), w zależności od efektu, jaki chcemy uzyskać. Warto dodać, że proces ten jest dużo bardziej wydajny i ekonomiczny niż inne metody, bo pozwala maksymalnie wykorzystać surowiec drzewny, minimalizując straty. Skrawanie okleiny to standard w branży, a dobrze przygotowana okleina znacząco podnosi wartość i walory estetyczne gotowych wyrobów. Z mojego doświadczenia, precyzyjnie wykonana okleina pozwala osiągnąć efekt „litego drewna” nawet na tańszych i łatwiejszych w obróbce materiałach.
W przypadku pozyskiwania okleiny drewnianej nietrudno pomylić procesy technologiczne, bo w branży drzewnej jest ich całkiem sporo i nie zawsze są jasno rozróżniane w potocznym języku. Często pojawia się przekonanie, że łupanie, czyli rozdzielanie drewna na elementy przez rozłupywanie, mogłoby służyć do produkcji cienkich warstw, lecz w rzeczywistości ta metoda znajduje zastosowanie raczej przy wykonywaniu gontów, szczap czy elementów budowlanych – tam, gdzie nie liczy się aż tak bardzo gładkość powierzchni czy jednolita grubość. Korowanie natomiast to etap przygotowawczy – polega jedynie na usunięciu kory z pnia drzewa przed dalszą obróbką i sam w sobie nie daje gotowej okleiny. Spotkałem się nawet z opinią, że rozwarstwianie drewna może być jakąś alternatywą, ale w praktyce rozwarstwianie (tzw. slicing) bywa mylone ze skrawaniem; jednak rozwarstwianie raczej odnosi się do pewnych rodzajów fornirów, gdzie drewno jest bardzo specyficznie cięte na cienkie płaty, ale jednak nie jest to powszechna metoda w Polsce – dominuje właśnie skrawanie. Typowym błędem jest także zakładanie, że każda metoda cięcia lub rozdzielania drewna jest równie dobra do uzyskiwania cienkich, estetycznych oklein – niestety, tylko skrawanie zapewnia odpowiednią gładkość, powtarzalność grubości oraz właściwy rysunek słojów. Tak naprawdę w standardach branżowych (np. PN-EN 14354) jasno określa się, że do produkcji oklein stosuje się przemysłowe skrawarki, a inne metody są traktowane jako odstępstwo lub mają zastosowanie tylko w bardzo specyficznych sytuacjach. W praktyce produkcyjnej liczy się oszczędność surowca, efektywność oraz jakość końcowego produktu, a tylko skrawanie daje te wszystkie atuty. Dlatego wybierając technologię produkcji okleiny, zawsze warto opierać się na sprawdzonych i szeroko akceptowanych rozwiązaniach.