Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wielu uczniów i początkujących stolarzy potrafi się pogubić w wyborze właściwej operacji, która zapewni idealnie płaską płaszczyznę w drewnie litym. Piłowanie prostoliniowe, choć wydaje się kuszące, służy głównie do przycinania desek na określone wymiary i uzyskiwania prostych krawędzi, ale nie zapewnia idealnej płaskości powierzchni – zostają po nim zwykle ślady piły, a drewno może się nadal wywijać. Piłowanie formatowe to bardzo podobna sprawa: świetnie nadaje się do wycinania elementów o określonym formacie, zwłaszcza w płytach drewnopochodnych, ale nie gwarantuje lokalnej płaskości i nie wyrównuje niedoskonałości samej deski. Struganie grubościowe natomiast daje idealną powtarzalną grubość na całej długości elementu, jednak opiera się na jednej płaszczyźnie jako bazie – jeśli ta jest krzywa, cała operacja powieli ten defekt po drugiej stronie. To typowy błąd: pominięcie wcześniejszego wyrównania skutkuje potem problemami przy montażu i tracimy czas na poprawki. W praktyce, tylko struganie wyrównujące pozwala uzyskać płaszczyznę referencyjną, od której zaczyna się dalsza praca. Słyszałem już wiele razy, że ktoś próbował osiągnąć płaskość przez samo struganie grubościowe i efektem było drewno, które dalej miało wypaczenia i nie trzymało kąta. Dobre praktyki stolarskie jasno mówią: najpierw wyrówniarka, potem inne operacje. Pominięcie tego etapu prowadzi do błędów w wymiarowaniu, problemów z sztywnością konstrukcji i ogólnie słabszej jakości wyrobów. W moim odczuciu to jedna z podstawowych rzeczy, którą powinien zrozumieć każdy, kto chce mieć porządną bazę w drewnie litym.