Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Ułożenie łat giętarskich w autoklawie wymaga zrozumienia, jak para wodna oddziałuje na drewno oraz jakie są cele procesu parowania. Często popełnianym błędem jest układanie łat w poprzek autoklawu lub w zwartym, nieprzepuszczalnym pakiecie bez odstępów. Takie rozwiązania ograniczają dostęp pary do wszystkich powierzchni każdego elementu. W praktyce, gdy łaty są ułożone w stosy z przekładkami, może się wydawać, że para dociera wszędzie, ale przekładki nieraz utrudniają swobodną cyrkulację i prowadzą do nierównomiernego nawilżenia oraz nagrzania drewna. W przypadku zwartych pakietów, drewno w środku może pozostać niedoparowane, co potem mści się przy gięciu – pojawiają się pęknięcia, a czasami zupełne niepowodzenie procesu. Układanie w poprzek autoklawu wydaje się sensowne z punktu widzenia wykorzystania przestrzeni, ale nie zapewnia optymalnych warunków parowania, bo ogranicza przepływ pary wzdłuż włókien. Takie podejścia wynikają często z mylnego przekonania, że liczy się tylko ilość załadunku, a nie jakość parowania. Moim zdaniem warto pamiętać, że najważniejsze w tym procesie to równomierny dostęp pary – tylko wtedy drewno będzie miało odpowiednie parametry do późniejszego gięcia. Przypadki, gdy ktoś układa łaty zbyt ciasno, bardzo często kończą się reklamacjami, a to już poważny problem. Dlatego ażurowe półki i luźne ułożenie są najlepszą praktyką potwierdzoną przez doświadczenie i literaturę branżową. Właściwe wykorzystanie autoklawu to nie tylko kwestia wydajności, ale przede wszystkim jakości gotowego produktu.