Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Odpowiedzi wskazujące kleje poli(octanowinylowe), mocznikowe lub fenolowe często pojawiają się jako skutek skojarzenia z nowoczesnymi technologiami, gdzie podgrzewanie kleju czy materiału jest dość powszechne. Jednak w praktyce technologicznej sprawa wygląda inaczej. Kleje poli(octanowinylowe), znane powszechnie jako białe kleje stolarskie, pracują najlepiej w temperaturze pokojowej, bez potrzeby ich podgrzewania – zbyt wysoka temperatura może wręcz obniżyć ich właściwości wiążące przez zbyt szybkie odparowanie wody, a także może prowadzić do niejednorodnego utwardzenia spoiny. Kleje mocznikowe, chociaż są stosowane w przemyśle meblarskim i stolarki otworowej, wymagają innych parametrów technologicznych – często stosuje się je na zimno lub w prasie podgrzewanej, ale w wyższych temperaturach niż 60°C, czasem nawet powyżej 100°C, ponieważ utwardzają się chemicznie pod wpływem ciepła lub katalizatora. Jeszcze inną historią są kleje fenolowe – to już zupełnie przemysłowa bajka. One wymagają wysokich temperatur i odpowiedniego ciśnienia, często powyżej 100–120°C, zwłaszcza przy produkcji sklejki wodoodpornej czy elementów konstrukcyjnych narażonych na warunki zewnętrzne. Stosowanie niskich temperatur przy fenolowych spowoduje, że reakcja polimeryzacji przebiegnie niepełnie i spoiny będą słabe. Typowym błędem jest utożsamianie każdej metody klejenia drewna z potrzebą podgrzewania, co nie zawsze ma uzasadnienie technologiczne. Należy pamiętać, że to właśnie kleje glutynowe, oparte na naturalnych białkach, są wyjątkowo wrażliwe na temperaturę i tylko one spośród wymienionych wymagają podgrzania, ale z zachowaniem granicy 60°C – to gwarantuje zarówno ich rozpuszczalność, jak i pełną zdolność do penetracji drewna. Reszta technologii opiera się na zupełnie innych zasadach chemicznych i cieplnych.