Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wielu osobom styl klasycystyczny czy secesyjny kojarzy się z bogatymi zdobieniami, ale w rzeczywistości każdy z tych nurtów prezentuje zupełnie inne podejście do formy i dekoracji. Klasycyzm stawia na harmonię, proporcje i stonowaną elegancję bez nadmiaru ornamentów – tam dominują czyste linie, lekkie profile, czasem motywy inspirowane antykiem, ale nigdy tak ciężkie, głębokie rzeźbienia jak w tym przypadku. Styl zakopiański to już zupełnie inna bajka – to meble o surowym charakterze, zdobione motywami typowo góralskimi, często z jasnego drewna, pełne regionalnych detali, jak parzenice czy stylizowane rośliny, a nie geometryczne podziały i medaliony. Secesja natomiast to lekkość, płynność linii, asymetria, stylizowane rośliny i faliste kształty, czasami nawet trochę bajkowe, bardziej artystyczne niż klasycznie eleganckie. W praktyce bardzo często spotyka się błędne utożsamianie bogactwa dekoracji z każdym historycznym stylem – to typowy błąd myślowy. Kluczową cechą renesansu jest jednak nie tylko mnogość zdobień, ale i ich regularność, symetria oraz zastosowanie określonych motywów, które są łatwe do odróżnienia od innych stylów. Trzymając się branżowych standardów rozpoznawania stylów, warto patrzeć na konstrukcję mebla, rodzaj zastosowanych ornamentów i wykończenie powierzchni. Styl renesansowy, choć również pełen zdobień, zachowuje logiczną strukturę podziału, ciężkość bryły i zastosowanie technik, które rzadko pojawiają się w innych epokach. Z mojego doświadczenia wynika, że takie podstawowe rozróżnienie przydaje się nie tylko przy egzaminach, ale też w codziennej pracy projektanta czy konserwatora mebli. Warto więc przeanalizować układ bryły i ornamenty, zamiast kierować się tylko pierwszym wrażeniem bogactwa wykończenia.