Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Dość łatwo pomylić przeznaczenie tych narzędzi, jeśli nie miało się okazji pracować z cyklinami na co dzień. Zacznijmy od tego, że cykliny nie służą do naprawy złączy stolarskich – te wymagają raczej ścisków, klejów, czasem narzędzi do precyzyjnego wiercenia czy dopasowywania elementów. Jeśli chodzi o demontaż okuć, tutaj zdecydowanie lepiej sprawdzają się śrubokręty, wkrętarki lub specjalistyczne dźwignie. Cykliny nie poradzą sobie z wykręceniem śruby czy podważeniem zawiasu – po prostu nie są do tego przystosowane, ich krawędź jest zbyt cienka i precyzyjna, a nie wytrzymałaby naporu mechanicznego przy demontażu elementów metalowych. Rzeźbienie natomiast to zupełnie inna bajka – do tego używa się dłut, nożyków, czasami frezarek ręcznych. Cyklina nie posiada odpowiedniej formy ani ostrza do wycinania kształtów czy modelowania drewna. Jednak bardzo często spotykam się z przekonaniem, że narzędzia tego typu są uniwersalne – niestety, to dość powszechny błąd myślowy. Prawdopodobnie wynika to z podobieństwa wizualnego do niektórych narzędzi rzeźbiarskich lub faktu, że cyklina potrafi „zdjąć” cienką warstwę materiału. Praktyka pokazuje jednak, że jej prawdziwą domeną jest właśnie praca przy powłokach wykończeniowych – tu sprawdza się idealnie, umożliwiając szybkie i czyste wygładzenie powierzchni, co doceniają zarówno konserwatorzy, jak i stolarze pracujący przy renowacjach i wykańczaniu mebli. Nie da się uzyskać takich samych efektów innymi narzędziami, co cykliną, dlatego jej zastosowanie jest mocno wyspecjalizowane.