Płyta wiórowa powstaje poprzez sprasowanie i sklejenie drobnych zrębków lub wiórów drzewnych przy użyciu odpowiednich klejów oraz ciśnienia i temperatury. To jest naprawdę podstawowa technologia, jeśli chodzi o produkcję płyt drewnopochodnych. Moim zdaniem, co jest bardzo istotne, płyty wiórowe umożliwiają racjonalne wykorzystanie odpadów drzewnych, więc są ekologiczne i ekonomiczne jednocześnie. Używa się ich najczęściej w produkcji mebli, blatów kuchennych, ścianek działowych, a także jako podkład pod wykładziny. Z mojego doświadczenia wynika, że są one dość łatwe w obróbce, choć wymagają pewnej ostrożności przy mocowaniu wkrętów, bo lubią się wykruszać na krawędziach. Jeśli chodzi o normy, to najczęściej spotykana jest EN 312, która klasyfikuje płyty wiórowe według przeznaczenia i odporności na wilgoć. Warto dodać, że płyty wiórowe mogą być powlekane różnymi laminatami, co poprawia ich wygląd i trwałość – zresztą, większość popularnych mebli segmentowych w marketach jest właśnie z takiej płyty z okleiną. Bardzo praktyczne rozwiązanie dla masowej produkcji i nie tylko.
Wybierając odpowiedzi takie jak płyta komórkowa, stolarska czy MDF, łatwo jest się pomylić, bo wszystkie te materiały mają coś wspólnego z drewnem i też są płytami wykorzystywanymi w stolarce. Jednak różnią się zdecydowanie budową oraz zastosowaniem. Płyta komórkowa to produkt, gdzie środek stanowi lekka konstrukcja szkieletowa, najczęściej z tektury albo cienkich listew, a okładziny są z cienkiej sklejki lub płyty pilśniowej. To rozwiązanie jest stosowane np. w drzwiach wewnętrznych, gdzie liczy się lekkość, a nie wytrzymałość konstrukcyjna. Płyta stolarska natomiast składa się z rdzenia z litych listew drewnianych, które są obłożone cienkimi warstwami forniru lub sklejki. Jest wytrzymalsza od płyty wiórowej i dość często wykorzystywana w meblarstwie wyższej klasy lub tam, gdzie potrzeba dobrej stabilności wymiarowej. No i MDF, czyli płyta pilśniowa średniej gęstości – jej produkcja polega na sprasowaniu rozdrobnionych włókien drzewnych z klejem pod wysokim ciśnieniem i temperaturą. MDF charakteryzuje się gładką powierzchnią i jest idealna do frezowania czy lakierowania, ale nie powstaje z typowych zrębków, tylko z dużo drobniejszych włókien. Typowym błędem jest utożsamianie wszystkich tych materiałów jako podobnych ze względu na ich drewnopochodne pochodzenie, ale każdy z nich ma inną strukturę wewnętrzną i odmienny proces produkcji. W praktyce wybór materiału zależy od tego, jakiego efektu oczekujemy – wytrzymałości, lekkości, odporności na wilgoć czy gładkości powierzchni. Odpowiedź 'wiórowa' jest trafna tylko wtedy, gdy mówimy o sklejeniu zrębków, nie włókien czy szkieletów.