Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wydaje się, że popularnym błędem jest utożsamianie zabezpieczania końców tarcicy – czyli czoła – z ochroną drewna przed gniciem, pęcznieniem czy nawet zsarzeniem (przyznam, że to ostatnie rzadko spotykany i nie do końca precyzyjny termin w branży drzewnej). Oczywiście, drewno może gnić czy nawet pęcznieć, ale te zjawiska wynikają raczej z działania wilgoci (wody ciekłej lub bardzo wysokiej wilgotności powietrza), a nie z bezpośredniego działania słońca na czoło tarcicy. Jeżeli drewno jest długo wystawione na opady lub trzymane w wilgotnym środowisku, to wtedy rzeczywiście pojawia się ryzyko rozwoju grzybów, zgnilizny czy nawet deformacji objawiającej się pęcznieniem. Ale samo nasłonecznienie – a już zwłaszcza szybkie przesuszenie końcówek – prowadzi głównie do powstawania pęknięć, bo woda z czoła odparowuje dużo szybciej niż z reszty, co generuje wewnętrzne naprężenia. Zsarzenie może się kojarzyć z procesem starzenia się drewna, ale nie jest to bezpośrednio związane z zabezpieczaniem czoła tarcicy przed słońcem. Moim zdaniem warto rozróżniać te zjawiska, bo każdy z nich ma inne przyczyny i wymaga innego zabezpieczenia. W praktyce stolarz czy cieśla zabezpiecza czoła głównie przed pękaniem, bo to najczęstszy i naprawdę kosztowny problem – zwłaszcza w cennych gatunkach drewna. Często spotyka się przekonanie, że zabezpieczenie końcówek przed słońcem to też ochrona przed gniciem, ale to nie do końca tak działa. Najlepiej zawsze analizować, co dokładnie zagraża drewnu w danym środowisku i dobierać metody ochrony celowo, nie na zasadzie uniwersalnego remedium.