Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Na pierwszy rzut oka łatwo pomylić rodzaje wstawek, bo każda wada drewna wymaga trochę innego podejścia. W praktyce jednak wrzecionowata wstawka prezentowana na zdjęciu zdecydowanie nie służy do uzupełniania pęknięć czołowych – te powstają zazwyczaj na końcach desek i mają zupełnie inną geometrię, wymagając najczęściej klinowych lub prostokątnych wkładek, które dobrze przenoszą naprężenia w poprzek włókien. Jeśli chodzi o rysy poprzeczne, to są one przeważnie bardzo wąskie i płytkie, przez co w ogóle nie stosuje się do nich fizycznych wstawek, tylko zazwyczaj się je wypełnia szpachlą lub żywicą epoksydową. Z kolei sęki okrągłe to zupełnie inna historia – do ich usuwania używa się tzw. wstawek cylindrycznych lub o kształcie zbliżonym do walca, żeby jak najdokładniej odtworzyć pierwotny kształt sęka. Pomylenie tych przypadków często wynika z przekonania, że każda wstawka pasuje do dowolnej wady, tymczasem w praktyce stolarskiej dopasowanie kształtu i wymiaru to podstawa trwałości i estetyki naprawy. Wrzecionowate wstawki, jakie widzisz na zdjęciu, są typowe dla kanałów żywicznych, bo idealnie odpowiadają ich podłużnemu profilowi i pozwalają na wycięcie uszkodzenia bez zbędnego osłabiania materiału. Warto mieć tego świadomość, bo to właśnie te detale decydują o jakości końcowej pracy i zgodności z normami, np. PN-D-94021 czy ISO 4471, które określają klasyfikację wad drewna i zalecane sposoby naprawy. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby początkujące często próbują naprawiać różne wady uniwersalnymi metodami, co niestety prowadzi do niezadowalających efektów estetycznych i wytrzymałościowych.