Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W budownictwie drewnianym występuje kilka typów konstrukcji szkieletowych, z których każda charakteryzuje się specyficznymi połączeniami i detalami technicznymi. Myląc te pojęcia, łatwo popełnić błąd podczas identyfikacji złączy. Konstrukcja stojakowa opiera się głównie na słupach pionowych, a łączenia między elementami najczęściej mają charakter prostych zakładek lub łączników mechanicznych, rzadziej stosuje się tam czopowanie – raczej używa się metalowych łączników czy gwoździ, co wynika z wymagań szybkiego montażu i masowej produkcji. Z kolei konstrukcja oskrzyniowa polega na budowaniu ramy z elementów tworzących swego rodzaju "skrzynię" – tu często stosuje się połączenia nakładkowe, czasem na wpust lub pióro-wpust, jednak klasyczne czopowanie i klinowanie, jak na ilustracji, zdarza się sporadycznie. Konstrukcja bezoskrzyniowa natomiast unika stosowania ram; elementy mocowane są głównie punktowo, bez wyraźnych skrzyń czy zamkniętych ram. Typowy błąd polega na założeniu, że każde złącze drewniane można zastosować dowolnie w każdej konstrukcji szkieletowej. W praktyce największą wytrzymałość i historyczne uzasadnienie dla czopowania klinowanego znajdziemy właśnie w konstrukcji deskowej – tam deski są montowane pionowo lub poziomo, a złącza tego typu zapewniają sztywność i trwałość całej ramy. Najlepsze praktyki branżowe podkreślają, żeby zawsze dobierać technologię połączeń do charakteru konstrukcji i przewidywanych obciążeń. Połączenie z ilustracji nie miałoby sensu ani w stojakowej, ani w oskrzyniowej, ani w bezoskrzyniowej, bo nie odpowiada ich konstrukcyjnym wymaganiom i nie jest tam typowe. Warto o tym pamiętać przy analizie rysunków technicznych i doborze technologii montażu.