Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wielu początkujących lakierników czy uczniów technikum ma tendencję do przypisywania zbielenia powłoki nitrocelulozowej zupełnie innym czynnikom niż faktyczny sprawca. Trzeba przyznać, że zapylona powierzchnia drewna wpływa na przyczepność i ogólną jakość powłoki, powodując na przykład nierówne wykończenie, drobne wtrącenia czy nawet odspojenia lakieru, ale nie prowadzi do typowego zbielenia czy zamglenia lakieru. To raczej problem z czystością, a nie z kolorem powłoki. Z kolei za duża zawartość plastyfikatora w lakierze może wpłynąć na elastyczność, połysk i czas schnięcia powłoki – czasami powoduje jej miękkość i podatność na uszkodzenia, lecz nie wywołuje efektu bielenia. Jest to raczej błąd technologiczny prowadzący do innych wad, jak choćby lepkość czy zbyt długie schnięcie, ale nie do mleczności. Również jednorazowe nałożenie zbyt grubej warstwy lakieru najczęściej powoduje powstawanie zacieków, zmarszczeń czy pęcherzy powietrza – niektórym może się wydawać, że takie „zamglenie” to właśnie efekt grubości, ale w praktyce główną przyczyną zbielenia nadal pozostaje wilgoć. Myślę, że te błędne skojarzenia biorą się z obserwacji innych wad lakierniczych, które bywają mylone z typowym bieleniem. Warto pamiętać, że wiedza praktyczna i znajomość procesów fizykochemicznych odgrywają tutaj ogromną rolę – wilgoć ma unikalną zdolność do zaburzania procesu schnięcia nitrocelulozy, prowadząc do tego charakterystycznego, mlecznego zabarwienia. To dlatego w podręcznikach oraz normach branżowych (chociażby PN-EN 927) tak mocno podkreśla się kontrolę wilgotności podczas lakierowania.