Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Ziarnista struktura powłoki lakierowej to dość popularny problem, ale jego źródła nie zawsze są oczywiste. W praktyce łatwo pomylić przyczyny, zwłaszcza jeśli brakuje doświadczenia z różnymi technikami aplikacji. Wysoka lepkość lakieru rzeczywiście może powodować pewne niedoskonałości, takie jak słabe rozpływanie się czy powstawanie tzw. „pomarańczowej skórki”, ale typowej ziarnistości to nie daje – raczej pojawią się grudki lub nierówne rozprowadzenie. Wilgotność powietrza faktycznie wpływa na proces schnięcia i czasami powoduje matowienie czy wręcz „zaparzenie” lakieru, ale nie generuje bezpośrednio wyraźnie ziarnistej struktury, raczej odbija się na przyczepności i połysku. Natomiast mała odległość dyszy od powierzchni skutkuje innymi błędami – lakier może się marszczyć, spływać, powstają zacieki lub nadmiernie mokre miejsca. To często spotykany błąd przy pracy z nowym sprzętem, kiedy operator stara się być zbyt dokładny. Prawdziwa ziarnistość pojawia się, jak dysza jest zbyt daleko – wtedy lakier „wysycha w powietrzu” i nie ma szans się rozpłynąć na podłożu. To wiedza potwierdzona praktyką i normami branżowymi, np. radami producentów sprzętu czy materiałów. Częstym błędem myślowym jest też utożsamianie wszelkiej szorstkości z problemami lakieru, a nie z techniką aplikacji – dlatego tak ważne jest rozumienie, jak parametry pracy pistoletu przekładają się na efekt końcowy. Warto też pamiętać, że każdy lakier i każde podłoże wymagają indywidualnego podejścia – nie ma jednego uniwersalnego wzoru, ale podstawowe zasady (jak odległość dyszy) są kluczowe dla uniknięcia podstawowych usterek strukturalnych powłoki.