Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Procesy wykańczania powierzchni takie jak zanurzanie, przeciąganie czy politurowanie różnią się fundamentalnie od techniki natrysku, zarówno pod względem kolejności czynności, jak i efektu końcowego oraz możliwości kontroli jakości. Zanurzanie polega na całkowitym zanurzeniu elementu w kąpieli lakierniczej czy barwiącej – to metoda szybka i wydajna, ale dość trudno jest nią uzyskać idealnie równą warstwę, a także precyzyjnie kontrolować grubość powłoki. Zazwyczaj nie wymaga tak zaawansowanych etapów jak szlifowanie na sucho czy polerowanie pastą, ponieważ powłoka po wyjęciu i odcieknięciu schnie samoczynnie i raczej nie jest obrabiana mechanicznie. Z kolei przeciąganie, stosowane najczęściej w nakładaniu powłok na kształtownikach, polega na przeciąganiu elementu przez szczelinę lub wałki pokryte środkiem wykończeniowym – tutaj także nie wykonuje się cykli lakierowania z przerwami na szlifowanie czy polerowanie. Politurowanie natomiast to tradycyjna technika ręczna, gdzie politurę (najczęściej na bazie szelaku) nakłada się tamponem, ruchami okrężnymi, często w wielu cienkich warstwach, ale bez użycia szlifowania na sucho czy maszynowego polerowania pastą. W praktyce, mylenie tych metod wynika często z braku doświadczenia lub nieznajomości specyfiki danego procesu. Każda z tych technik ma swoje miejsce, ale tylko natrysk łączy wszystkie wymienione etapy jako standard, zwłaszcza przy wysokich wymaganiach co do jakości i powtarzalności wykończenia. W przypadku przemysłu czy rzemiosła oczekuje się od lakiernika znajomości właśnie tej sekwencji czynności, bo pozwala ona na uzyskanie idealnie gładkich i trwałych powłok, czego nie da się osiągnąć metodami zanurzeniową, przeciągania czy politurowania.