Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wydaje mi się, że najczęstszym powodem błędnych odpowiedzi w tym temacie jest mylenie różnych technik gięcia drewna czy sklejki. Swobodne gięcie, choć brzmi praktycznie, w przypadku sklejki rzadko kończy się sukcesem bez zabezpieczenia, bo materiał lubi się rozwarstwiać pod wpływem naprężeń. Przy swobodnym gięciu często powstają niekontrolowane pęknięcia, co niemal wyklucza stosowanie tej metody w precyzyjnej produkcji mebli. Profilowane gięcie to już lepszy trop, bo tutaj mamy kontakt z formami czy szablonami, jednak wciąż nie ma tu zabezpieczenia przed rozciąganiem warstw zewnętrznych, a to prowadzi do tych samych problemów, co wyżej – wyłamywania się czy powstawania mikropęknięć. Specjalne gięcie „na zimno” natomiast jest trochę mylące, bo sklejka wymaga najczęściej działania wilgoci i odpowiedniej temperatury, a przy gięciu na zimno nie osiągnie się dużych promieni bez uszkodzenia struktury. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób przecenia wytrzymałość sklejki i zapomina, że jej warstwowa budowa sprawia, iż naprężenia rozkładają się nierównomiernie. Stąd właśnie konieczność stosowania rozwiązań takich jak taśma Thoneta, która przejmuje na siebie część naprężeń rozciągających. To po prostu rozwiązanie sprawdzone i zgodne z branżowymi standardami, szczególnie przy produkcji form przestrzennych. Typowym błędem myślowym jest też zakładanie, że każda technika zadziała na każdym materiale – a przecież drewno gięte w kawałku zachowuje się zupełnie inaczej niż sklejka. Dlatego przy profesjonalnym podejściu wybiera się metodę najbardziej dopasowaną do właściwości materiału, a nie tylko najprostszą teoretycznie.