Na tym rysunku masz do czynienia z oznaczeniem graficznym płyty pilśniowej twardej, czyli materiału, który jest dość często spotykany w stolarstwie i budownictwie wnętrz. Charakterystyczne dla tej płyty są ukośne linie wypełniające całą powierzchnię przekroju – tak właśnie według PN-EN 4401 oznacza się na rysunkach technicznych płytę pilśniową twardą. Z mojego doświadczenia wynika, że to oznaczenie rzadko bywa mylone, jeśli ktoś choć raz miał okazję pracować z takimi płytami – są bardzo gładkie, mają jednolitą strukturę, a przez swoją twardość świetnie sprawdzają się choćby na tylne ścianki mebli czy panele drzwiowe. Co ciekawe, płyty pilśniowe twarde produkuje się przez sprasowanie włókien drzewnych pod wysokim ciśnieniem i temperaturą, przez co są dużo wytrzymalsze niż tzw. płyty miękkie czy zwykłe MDF-y. W branży meblarskiej czy stolarskiej ten materiał ceni się za odporność na odkształcenia i stabilność wymiarową, choć trzeba uważać z wilgocią – nie są tak odporne na wodę jak sklejka. Sumując: jeśli na rysunku pojawiają się takie skośne, gęste linie, to praktycznie na pewno chodzi o płytę pilśniową twardą – żaden inny materiał nie ma takiego graficznego symbolu według polskich norm.
Wybór innej odpowiedzi niż płyta pilśniowa twarda najczęściej wynika z mylenia graficznych oznaczeń stosowanych w dokumentacji technicznej. Sklejka na rysunku zwykle prezentowana jest jako kilka równoległych linii oznaczających warstwy, czasami przeplatanych, co imituje naprzemienny układ fornirów – to wygląda zupełnie inaczej niż gęste skośne kreskowanie związane z płytą pilśniową twardą. Płyta wiórowa natomiast, zgodnie ze standardami branżowymi, oznaczana jest przerywanymi liniami i nieregularnymi kropkami symbolizującymi duże cząstki wiórów, więc nie jest to regularne, ukośne kreskowanie, jak na przedstawionym rysunku. MDF często bywa mylony z płytą pilśniową przez podobieństwo zastosowania, jednak w praktyce MDF na rysunku technicznym oznacza się prostymi, gęstymi liniami bez ukośnego kierunku lub innymi wariantami w zależności od normy, co nie pasuje do zamieszczonego schematu. Typowym błędem jest także przypisywanie tego oznaczenia płycie sklejce ze względu na podobieństwo do wielowarstwowości, choć w rzeczywistości każda z tych płyt różni się nie tylko strukturą, lecz także zastosowaniem – np. płyta pilśniowa twarda świetnie sprawdza się na tylnych ściankach mebli czy w boazeriach, natomiast MDF czy wiórowa raczej do elementów nośnych albo frontów. Takie zamieszanie bierze się z braku praktyki w czytaniu rysunków technicznych albo zbyt powierzchownego podejścia do zagadnienia – warto więc przyjąć zasadę dokładnego kojarzenia oznaczeń z konkretną technologią i przeznaczeniem materiału, zwłaszcza że w branży meblarskiej i budowlanej precyzja w rozpoznawaniu materiałów po symbolach graficznych jest po prostu podstawą rzetelnej pracy.