Poprawna odpowiedź to gotyk i muszę przyznać, że to chyba jedna z bardziej rozpoznawalnych epok, jeśli chodzi o meble. Stół na zdjęciu wyróżnia się cechami typowymi właśnie dla stylu gotyckiego – mam na myśli chociażby masywne nogi, wycinane ażurowo wsporniki oraz dekorację w postaci prostych, geometrycznych wzorów i ornamentów roślinnych. Właśnie w gotyku pojawiły się te charakterystyczne, często monumentalne formy. Dobrą praktyką przy analizie mebli historycznych jest zwracanie uwagi na konstrukcję i zdobienia – meble gotyckie były z reguły solidne, wykonane z dębu, miały jednak stosunkowo prostą, czasem wręcz surową formę, co odróżnia je od późniejszych, bardziej dekoracyjnych stylów jak renesans czy barok. Współcześnie inspiracje gotykiem często pojawiają się przy projektowaniu mebli sakralnych albo historycznych rekonstrukcjach wnętrz – stosuje się wtedy podobne rozwiązania konstrukcyjne i ornamentykę. Z mojego doświadczenia wynika też, że dobrze jest znać te cechy, bo pozwalają szybko i trafnie datować meble oraz rozpoznać ich pochodzenie, co jest przydatne np. w muzealnictwie czy konserwacji zabytków.
Wybór jednej z pozostałych odpowiedzi oznacza, że zabrakło tu rozpoznania charakterystycznych cech stylu gotyckiego. Meble renesansowe cechują się bogatszym zdobieniem, często pełnoplastyczną ornamentyką, symetrią oraz geometrycznymi podziałami, które trudno znaleźć w prezentowanym stole. W epoce rokoka dominowały lekkie, faliste linie, asymetria oraz subtelne, ażurowe dekoracje – meble z tego okresu są delikatniejsze, mają smukłe nóżki i bardzo wyrafinowane, czasami wręcz fantazyjne zdobienia, co zupełnie nie pasuje do masywności i prostoty prezentowanego stołu. Barok był okresem przepychu, w którym meble wyróżniały się bogatą ornamentyką, wyrazistymi kontrastami oraz często złoceniami i ciężkimi formami, jednak o zupełnie innym charakterze niż gotyk – bardziej teatralnym, dynamicznym i dekoracyjnym. W praktyce błędem jest kierowanie się wyłącznie poziomem dekoracyjności czy ciężkością formy, bo każda epoka miała własne standardy, które zmieniały się pod wpływem mody, dostępności materiałów i technologii oraz funkcji mebla. Typowym błędem myślowym przy analizie jest utożsamianie każdej ciężkiej konstrukcji z barokiem lub renesansem – to zdecydowanie uproszczenie, które nie sprawdza się przy szczegółowych analizach historyczno-stylistycznych. Gdyby dokładniej przyjrzeć się ornamentyce i konstrukcji stołu, można dostrzec gotycką prostotę i pewną surowość, a nie stylizowaną elegancję czy faliste linie charakterystyczne dla późniejszych epok. Właśnie dlatego tak ważne jest, aby, analizując meble, korzystać z wiedzy o technikach stolarskich i wzornictwie danej epoki, a nie tylko ogólnych wrażeń estetycznych.
