Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wybór innej klasy jakości dla tarcicy sosnowej ze śladami zgnilizny twardej jest dość częstym błędem i wynika najczęściej z nieznajomości precyzyjnych kryteriów klasyfikacji jakościowej drewna. Osoby, które typują I lub II klasę, bardzo często przeceniają dopuszczalność wad biologicznych w lepszych klasach. W rzeczywistości, normy – chociażby PN-D-96002:2005 oraz wytyczne branżowe – wyraźnie zakazują występowania jakiejkolwiek postaci zgnilizny w tych wyższych klasach. Dotyczy to zarówno zgnilizny miękkiej, jak i twardej. Mylenie zgnilizny twardej z powierzchniowymi przebarwieniami czy innymi mniej szkodliwymi wadami to kolejna popularna pomyłka. Czasem też można spotkać się z przekonaniem, że jeśli drewno wygląda solidnie, to ślady zgnilizny nie mają większego znaczenia – to duży błąd, bo nawet twarda forma tej wady obniża wytrzymałość i trwałość drewna. Jeśli z kolei ktoś przypisuje taką tarcicę do IV klasy, to jest to już nadmierna ostrożność i może wynikać z nieumiejętnego rozróżniania stopni zaawansowania zniszczeń. W IV klasie umieszczamy drewno praktycznie bezużyteczne technicznie, z poważnymi wadami strukturalnymi, jak np. zgnilizna miękka, rozkład, głębokie uszkodzenia mechaniczne. Z mojego doświadczenia wynika, że prawidłowe rozpoznanie klasy jakości wymaga nie tylko znajomości norm, ale również wprawnego oka i praktyki – często początkujący mają problem z oceną, czy zgnilizna jeszcze pozwala na techniczne użycie drewna, czy już nie. Warto też pamiętać, że wybór zbyt wysokiej lub zbyt niskiej klasy prowadzi do nieoptymalnego wykorzystania surowca – albo ryzykujemy bezpieczeństwo, albo niepotrzebnie zwiększamy koszty. Sumując, zgnilizna twarda nie może być tolerowana w tarcicy wyższych klas jakości, ale też nie jest jeszcze powodem do całkowitej dyskwalifikacji – dlatego norma przypisuje ją do III klasy.