Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wiele osób często myli pojęcie twardości drewna z jego popularnością lub wyglądem, przez co łatwo wpada się w pułapkę błędnych skojarzeń. Buk czy brzoza, chociaż są szeroko stosowane w przemyśle meblarskim, to jednak buk jest wprawdzie dość twardy, ale już brzoza i olcha zaliczają się do drewna raczej miękkiego. Sosna, topola i olcha to klasyczne przykłady drewna miękkiego – są lekkie, łatwe w obróbce, ale ich odporność na uszkodzenia mechaniczne jest znikoma. Często powtarza się w warsztatach, że topola czy olcha to dobre drewno na rzeczy jednorazowe albo do wyrobu elementów, które nie są narażone na duże obciążenia. Jesion natomiast faktycznie jest twardy, podobnie jak dąb i grab, ale już połączenie go z bukiem, olchą czy topolą nie daje grupy typowych twardzieli. Branżowe normy, np. PN-EN 338, jasno klasyfikują twardość na podstawie gęstości i parametrów wytrzymałościowych – to nie są tylko subiektywne odczucia, ale konkretne liczby i testy. Czasami spotykam się też z opinią, że olcha czy brzoza są twarde, bo "ciężko je rozłupać" – to mit wynikający z niewłaściwego rozumienia twardości. W praktyce, gdy stolarz przygotowuje np. schody, podłogi czy blaty – zawsze wybierze dąb, jesion, grab lub orzech, bo one realnie wytrzymują lata intensywnej pracy i obciążenia. Dobre rozpoznawanie twardych gatunków to podstawa bezpiecznej i efektywnej pracy w drewnie – tu nie ma miejsca na zgadywanie, tylko na konkretne dane i sprawdzone doświadczenia.