Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W praktyce lakierniczej wybór metody nanoszenia powłoki zależy od wielu czynników – długości elementu, liczby sztuk do polakierowania, oczekiwanej jakości i wydajności procesu. Pistolet pneumatyczny, choć popularny przy lakierowaniu małych lub nietypowych detali, nie zdaje egzaminu przy seryjnym malowaniu długich trzonków – to po prostu zbyt czasochłonne i trudno uzyskać równomierną warstwę na całej długości. Pamiętam z warsztatów, że nawet najlepsi lakiernicy mają problem z takimi gabarytami, bo ręka się męczy, a powłoka często wychodzi nierówna, zwłaszcza przy powtarzalnej produkcji. Polewarka jednogłowicowa albo dwugłowicowa sprawdzają się raczej przy lakierowaniu szerokich, płaskich elementów, na przykład listew czy desek, gdzie głowica przesuwa się nad powierzchnią, rozlewając lakier równomiernie. Z kolei przy długich, wąskich elementach, takich jak trzonki narzędzi, pojawia się problem ze skutecznym pokryciem całego obwodu – część powierzchni bywa niedomalowana, a samo ustawienie urządzenia pod taki kształt jest niepraktyczne i nieekonomiczne. Typowym błędem myślenia jest założenie, że każda polewarka poradzi sobie z każdym detalem, podczas gdy w rzeczywistości ich zastosowanie bywa mocno ograniczone konstrukcyjnie. W branży stosuje się zasadę, że do elementów o długości powyżej metra i kształcie cylindrycznym najlepsza jest metoda zanurzeniowa – pozwala to zminimalizować straty materiału, uzyskać powtarzalność i ograniczyć ryzyko wad powłoki. Zastosowanie innych metod to niestety często strata czasu, materiałów i nerwów – a finalny efekt bywa daleki od oczekiwań, również pod względem wytrzymałości powłoki na warunki zewnętrzne. Moim zdaniem, warto zawsze dobierać technologię do kształtu i wielkości elementu, zamiast eksperymentować z rozwiązaniami, które lepiej się sprawdzają przy zupełnie innych wyrobach.