Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wybierając metody mechanicznego demontażu elementu graniakowego ze złącza klejonego klejem glutynowym, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że wystarczy użyć siły, by rozdzielić połączenie. W praktyce jednak zarówno użycie młotka gumowego, jak i młotka z pobijakiem naraża delikatne drewno na spękania, wyszczerbienia czy nawet całkowite zniszczenie złącza. Kleje glutynowe charakteryzują się stosunkowo dużą siłą wiązania w stanie suchym, więc samo uderzanie może w najlepszym wypadku uszkodzić krawędzie, a w najgorszym – rozłupać łączenie. Często spotykam się z przekonaniem, że można „po prostu” wybić taki element – niestety, to mit powielany przez osoby nieznające właściwości tradycyjnych klejów stolarskich. Pomysł z wywierceniem otworu w złączu to już w ogóle bardzo ryzykowna koncepcja, bo nie tylko niszczymy oryginalny materiał, ale generujemy dodatkowe uszkodzenia, które potem trudno zamaskować lub naprawić – zwłaszcza w pracach renowacyjnych, gdzie liczy się każdy detal. Wiercenie zresztą nie rozwiązuje problemu kleju, bo on nadal trzyma całość, a otwór osłabia konstrukcję. Skuteczne oddzielenie elementów sklejonym klejem glutynowym wymaga podejścia opartego na znajomości właściwości tego kleju. Kluczową cechą jest podatność na działanie wilgoci i temperatury, dlatego technika z parą wodną (np. z czajnika) od lat jest uznawana za fachowy standard w branży stolarskiej i renowacyjnej. Myślenie, że siła rozwiąże wszystko, to częsty błąd zaczynających – w praktyce liczy się delikatność, cierpliwość i odpowiedni dobór metod do zastosowanego kleju. Dlatego w rzemiośle warto znać właściwości użytych materiałów i działać z głową, a nie na siłę.