Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Przy usuwaniu pęcherzy powietrznych spod okleiny naturalnej bardzo łatwo popełnić błędy wynikające z nieznajomości właściwości materiałów i procesów renowacyjnych. Często spotykaną pomyłką jest przekonanie, że całą okleinę trzeba zerwać i nakleić nową – to podejście nie tylko generuje niepotrzebne koszty i stratę materiału, ale przede wszystkim niszczy oryginalną strukturę mebla czy elementu, a przecież okleina naturalna jest z zasady trudna do odtworzenia w pierwotnym wyglądzie i usłojeniu. Kompleksowe usuwanie okleiny stosuje się tylko wtedy, gdy jej stan jest już kompletnie nie do uratowania. Z kolei nałożenie szpachli i przeszlifowanie powierzchni to błąd technologiczny. Szpachla nie zastąpi naturalnej okleiny – nawet najdrobniejsza naprawa powinna polegać na zachowaniu ciągłości drewna, bo każde sztuczne wypełnienie będzie się wyróżniać kolorystycznie i strukturalnie, a sam pęcherz powietrzny nie zniknie, tylko zostanie zamaskowany, co jest niezgodne z zasadami konserwacji i dobrej praktyki stolarskiej. Są osoby, które próbują wycinać fragmenty okleiny i wklejać wstawki, ale takie rozwiązanie to już ostateczność, stosowana wyłącznie wtedy, gdy okleina jest zniszczona mechanicznie. Taka wstawka zawsze będzie widoczna i przerywa naturalny rysunek drewna, co według standardów konserwatorskich jest niepożądane. Typowym błędem myślowym jest szukanie szybkiego, radykalnego rozwiązania – a przecież w pracy z okleiną liczy się precyzja, minimalna ingerencja i szacunek do materiału. Najlepsze efekty daje właśnie punktowa naprawa poprzez nacięcie, wprowadzenie kleju i dociśnięcie. Takie działanie pozwala uniknąć niepotrzebnych strat materiałowych, zachowuje walory estetyczne i jest zgodne z praktykami rekomendowanymi przez fachowców i konserwatorów. Warto o tym pamiętać przy każdej pracy z fornirem czy okleiną naturalną.