Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Patrząc na możliwości, jakie dają niższe lub wyższe temperatury suszenia, nietrudno zauważyć kilka typowych błędów myślowych prowadzących do wyboru odpowiedzi innych niż 50°C. Często wydaje się, że niższa temperatura – na przykład 25°C lub 40°C – wystarczy, by osiągnąć pożądaną wilgotność 10% przy wilgotności względnej powietrza 60%. Jednak z analizy wykresu wynika, że dla tych temperatur końcowa wilgotność drewna pozostaje znacznie wyższa, oscylując nawet w okolicach 14-17%. To za dużo dla drewna przeznaczonego do zastosowań wewnętrznych, gdzie stabilność wymiarowa ma kluczowe znaczenie. Z kolei wybór wyższej temperatury, jak 60°C, może wydawać się bezpieczny, bo proces przebiega szybciej – ale tutaj łatwo przesadzić: zbyt intensywne suszenie w takich warunkach prowadzi do tworzenia się naprężeń wewnątrz drewna, a nawet powstawania pęknięć czy przebarwień, co jest znanym problemem w branży tartacznej i stolarskiej. Praktyka pokazuje, że optymalizacja procesu suszenia powinna być oparta nie tylko na chęci uzyskania wymaganej wilgotności, ale też na dbałości o jakość gotowego materiału. Zbyt niska temperatura oznacza stratę czasu i energii, a zbyt wysoka – ryzyko uszkodzenia drewna. Standardy branżowe, jak PN-D-94021 czy zalecenia producentów suszarń, jasno wskazują na konieczność doboru parametrów w oparciu o wykresy równowagi higroskopijnej. Moim zdaniem, najważniejsze to rozumieć, że natura drewna nie daje się łatwo oszukać – i każda decyzja odnośnie temperatury powinna być poparta konkretną analizą techniczną, a nie tylko intuicją czy chęcią przyspieszenia procesu. Przestrzeganie tych zasad gwarantuje nie tylko efektywność, ale przede wszystkim jakość i trwałość wyrobów drewnianych.