Mebel widoczny na zdjęciu to klasyczny przykład stylu renesansowego. Charakteryzuje się on masywną, solidną bryłą, bogatą ornamentyką rzeźbiarską oraz zastosowaniem motywów antycznych – jak kanelowania czy groteski. W renesansie bardzo dbano o proporcje i symetrię, co widać tu po rozmieszczeniu dekoracji i podziale płaszczyzn. Praktycznym wyróżnikiem jest też wyraźny podział na podstawę i górną część, często osobno konstruowane, co zwiększało funkcjonalność – łatwiej było transportować i ustawiać taki mebel. W tej stylistyce często stosowano ciemne drewno, głównie dąb lub orzech, co świadczy o inspiracji wzorami włoskimi i francuskimi. Moim zdaniem takie meble są świetne nie tylko do muzealnych ekspozycji, ale też jako stylowe akcenty w nowoczesnych wnętrzach, bo renesans to właśnie połączenie dekoracyjności z użytkowością. W praktyce branżowej podkreśla się, że prawidłowa identyfikacja stylu jest podstawą do konserwacji czy renowacji mebli – stosując techniki zgodne z epoką, można zachować ich historyczną wartość. Takie podejście to podstawa pracy każdego technika meblarstwa czy konserwatora zabytków.
Styl empire, mimo że jest mocno dekoracyjny i często wykorzystywał motywy antyczne, zdecydowanie różni się od renesansu. W empire dominują monumentalne formy, proste linie i inspiracje sztuką cesarstwa rzymskiego oraz egipskimi detalami. Zdecydowanie mniej tu rzeźbionych postaci czy ornamentyki roślinnej, jaka była typowa dla renesansu. Z kolei rokoko to już zupełnie inna estetyka – lekka, asymetryczna, z mnóstwem płynnych linii i ornamentów rocaille, często bardzo jasnych, pastelowych. Meble rokoko są zazwyczaj delikatniejsze, mają wygięte nóżki, a dekoracja jest raczej płytka, nie zaś rzeźbiona w lite drewno na dużą głębokość. Secesja zaś, choć też pełna dekoracyjnych motywów, jest rozpoznawalna po bardzo płynnych, falistych liniach, asymetrycznych detalach, często z motywami roślinnymi zinterpretowanymi zupełnie nowocześnie. Typowym błędem przy analizie takich mebli jest kierowanie się wyłącznie ilością ornamentów lub barwą drewna, bez zwrócenia uwagi na kompozycję i typ zdobień. W praktyce konserwatorskiej i meblarskiej bardzo ważna jest umiejętność rozpoznawania charakterystycznych cech poszczególnych stylów, bo od tego zależy nie tylko poprawność historyczna, ale też dobór odpowiednich technik renowacyjnych i materiałów. Wiele osób myli style historyczne, bo sugeruje się ogólnym „bogactwem” dekoracji, zamiast analizować szczegóły – np. tematykę rzeźbień, podział bryły czy sposób wykończenia. Z mojego doświadczenia wynika, że ćwiczenie identyfikacji na przykładach takich jak ten, bardzo pomaga w nauce praktycznych aspektów historii meblarstwa.
