Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W przypadku poluzowania się łączyn w taborecie drewnianym na skutek wysychania, dość często pojawia się mylne przekonanie, że wystarczy nanieść klej albo ewentualnie owinąć czop papierem i ponownie skleić całość. Takie rozwiązania są jednak typowymi półśrodkami, które nie rozwiązują problemu na dłuższą metę. Samo nałożenie kleju do wypracowanego gniazda sprawia, że powierzchnia klejenia jest niewielka, a połączenie nie ma właściwego dopasowania mechanicznego. W efekcie złącze może się ponownie rozluźnić już po krótkim czasie użytkowania. Z kolei owijanie czopa papierem bywa stosowane jako szybka naprawa, ale moim zdaniem to jest sposób tymczasowy, który nie przywraca wytrzymałości – papier nie zapewnia stabilności, a wręcz może osłabiać wiązanie. Takie naprawy są niefachowe i niezgodne z dobrymi praktykami stolarskimi. Najbardziej radykalnym, ale też często niepotrzebnym krokiem, jest wykonanie nowych elementów jak gniazdo i czop. Wymiana ich wszystkich jest pracochłonna i w większości przypadków mija się z celem, bo można z powodzeniem uratować oryginalne części. W branży meblarskiej zaleca się przywrócenie właściwego kształtu i wymiarów gniazda poprzez jego zaprawienie i precyzyjne wydłutowanie, a nie zamienianie wszystkiego na nowe. Częstym błędem jest też niedocenianie wpływu wilgotności drewna na luzowanie się złączy – nie chodzi tylko o to, by "coś tam podkleić", ale odtworzyć trwałe połączenie zgodnie ze sztuką. Podsumowując, skuteczna naprawa to taka, która przywraca pierwotne własności konstrukcyjne – a nie tylko powierzchownie maskuje problem.