Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wybierając tarcicę o zbyt wysokiej wilgotności, łatwo można popełnić poważny błąd technologiczny. Drewno o wilgotności 20–22%, 30–32% czy nawet powyżej 40% to materiał niewysuszony, często określany jako „surowy”, który nadaje się do zupełnie innych zastosowań niż stolarka otworowa montowana wewnątrz budynków. Moim zdaniem dość często spotyka się myślenie, że wyższa wilgotność chroni drewno przed pękaniem czy kurczeniem się, ale niestety jest wręcz odwrotnie. W praktyce, jeśli zamontujemy drzwi z takiej mokrej tarcicy, to po kilku tygodniach eksploatacji zacznie się intensywne wysychanie – drewno gwałtownie zmniejszy objętość, wypaczy się, może „wykręcać” czy nawet rozszczelnić w miejscach łączeń. Skutkiem są trudności z otwieraniem, pojawianie się szczelin, a nawet uszkodzenia powłok lakierniczych. To bardzo typowy scenariusz reklamacyjny u klientów. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby sugerujące się wyższą wilgotnością często mylą wymagania dla drewna konstrukcyjnego stosowanego na zewnątrz albo przy budowie więźb dachowych – tam faktycznie toleruje się wyższe wartości, bo drewno pracuje w zmiennych warunkach atmosferycznych. W pomieszczeniach zamkniętych, gdzie powietrze jest suche i temperatura stała, stosujemy drewno o wilgotności 10–12%. To nie tylko dobra praktyka, ale i standard zapisany w wielu normach (np. PN-D-94021 czy zaleceniach ITB). Ignorowanie tej reguły prowadzi najczęściej do kosztownych poprawek i utraty jakości wyrobu. Profesjonalny stolarz zawsze suszy drewno do zalecanych parametrów i nigdy nie używa materiału spoza zakresu 10–12% do drzwi wewnętrznych.