Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wiele osób popełnia błąd, myląc właściwą kolejność działań podczas renowacji płyt drewnianych czy fornirowanych. Zacznijmy od tego, że odkurzenie powierzchni przed usunięciem starej warstwy mija się z celem. To trochę jakby najpierw umyć podłogę, a potem dopiero ją szlifować – cały wysiłek idzie na marne, bo i tak powstaje kurz i pył. Kolejny częsty problem to nakładanie preparatu gruntującego czy lakierobejcy na nieoczyszczoną, nieprzygotowaną powierzchnię. Moim zdaniem, to najgorsze, co można zrobić – preparaty nie będą się dobrze trzymały i cała powłoka szybko zacznie się łuszczyć albo pojawią się nieestetyczne przebarwienia. Branżowe normy, jak choćby wytyczne ITB czy podstawowe standardy stolarskie, podkreślają, że podłoże musi być czyste, gładkie i odpowiednio przygotowane – bez tego nawet najlepszy lakier czy bejca nie zapewni trwałości. Zdarza się też, że ktoś zostawia odkurzanie jako ostatni etap – to po prostu nie ma sensu, bo zabrudzenie świeżej warstwy ochronnej prowadzi do brzydkiego efektu wizualnego i słabej przyczepności kolejnych powłok. W praktyce, żeby uzyskać efekt jak z profesjonalnego warsztatu, zawsze zaczynamy od usunięcia starej powłoki, potem porządnie odkurzamy, gruntujemy i dopiero na samym końcu kładziemy lakierobejcę. Z mojego punktu widzenia, właśnie ta kolejność pozwala nie tylko uzyskać estetyczny wygląd, ale przede wszystkim trwałość i odporność na zniszczenia przez długie lata użytkowania. Wszelkie próby zmiany tej sekwencji kończą się najczęściej rozczarowaniem i koniecznością poprawek, co jest stratą czasu i materiałów.