Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Często spotyka się przekonanie, że do produkcji siedzisk taboretów można użyć różnych materiałów drewnopochodnych, takich jak płyta wiórowa, MDF czy sklejka, jednak każde z tych rozwiązań ma swoje ograniczenia techniczne i praktyczne, o których warto pamiętać. Płyta wiórowa charakteryzuje się niską odpornością na uszkodzenia mechaniczne oraz słabą trwałością przy wielokrotnym obciążeniu punktowym, co w przypadku siedzisk jest szczególnie istotne – z czasem mogą pojawiać się odkształcenia, wyłamania krawędzi czy nawet pęknięcia. Płyta MDF, choć gładka i łatwa w obróbce, również nie dorównuje litego drewna pod względem wytrzymałości – w praktyce szybciej się niszczy, szczególnie przy kontakcie z wilgocią lub intensywnym użytkowaniu. Sklejka jest ciekawą alternatywą, bo bywa mocna i sprężysta, jednak na rysunku widać specyficzne kreskowanie charakterystyczne dla litego drewna, a nie dla warstwowej budowy sklejki. Warto też pamiętać, że błędne rozpoznanie materiału wynika często z mylenia wyglądu powierzchni z właściwościami strukturalnymi – samo gładkie wykończenie nie świadczy jeszcze o rodzaju materiału. Dobre praktyki w technikum meblarskim i zgodność z normami wskazują, że przy projektowaniu elementów narażonych na duże obciążenia i mających kontakt bezpośredni z użytkownikiem najlepiej sprawdza się lite drewno, zarówno ze względu na bezpieczeństwo, jak i trwałość użytkową. Także analiza rysunku technicznego wymaga zwracania uwagi na detale przekroju, które mówią więcej niż sam ogólny kształt elementu.