Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wielu początkujących stolarzy i technologów myli skutki niewłaściwego nacisku prasy w procesie okleinowania, zwłaszcza gdy chodzi o takie efekty jak pęknięcia, przebarwienia czy przebicia klejowe. Moim zdaniem to się bierze z intuicyjnego przekonania, że skoro coś jest dociskane, to każda wada powierzchni może wynikać właśnie z ciśnienia – tymczasem nie zawsze tak jest. Na przykład pęknięcia okleiny najczęściej pojawiają się przez zbyt dużą sztywność materiału lub przesuszenie okleiny, ewentualnie przez zbyt mocny nacisk, ale nie przez jego brak. Przebicia klejowe są typowe raczej dla zbyt dużej ilości kleju albo zbyt dużego nacisku, bo wtedy klej potrafi przebić się przez cienką okleinę na zewnątrz. Przebarwienia natomiast wynikają zazwyczaj ze złej jakości okleiny, nieodpowiednich środków pomocniczych lub reakcji chemicznych, a nie z braku nacisku. To są subtelne rzeczy, które ciężko wyłapać bez praktyki na produkcji, ale naprawdę warto się w nie wgłębić, bo od tego zależy jakość finalna mebla. Z mojego doświadczenia wynika, że najwięcej problemów daje zbyt mały nacisk – bo wtedy powstają właśnie pęcherze powietrzne, czyli miejsca, gdzie nie został wypchnięty nadmiar powietrza i okleina odstaje. To nie tylko kwestia estetyki – takie bąble prowadzą do szybszego odklejania się okleiny i narażają powierzchnię na wilgoć. Branżowe dobre praktyki wyraźnie mówią: dobierz nacisk do rodzaju kleju, grubości okleiny i typu prasy, bo niewłaściwe parametry zawsze odbiją się na jakości wyrobu. Warto pamiętać, że każda z wad ma inną genezę i obserwowanie, z czego one wynikają, to ważna część nauki zawodu.