Kwalifikacja: ROL.03 - Prowadzenie produkcji pszczelarskiej

Opis w pytaniu może łatwo wprowadzić w błąd, bo kilka cech wydaje się wspólnych dla różnych ras pszczół użytkowanych w Polsce, jednak istotne są tutaj szczegóły. Często można pomylić pszczołę kaukaską z krainką, bo obie są raczej spokojne i popularne w pasiekach towarowych. Jednak krainka ma ciało raczej szare, trochę większe, z charakterystycznym jasnym, szarym owłosieniem i sklepi miód na sucho, a nie na mokro jak kaukaska. Jest też znacznie bardziej czysta w ulu i mniej skłonna do rabunków, co jest ogromnym atutem w praktyce. Pszczoła włoska z kolei wyróżnia się żółtym ubarwieniem, dużą dynamiką rozwoju i wysoką produkcyjnością, ale raczej nie występuje naturalnie w Polsce, a jej języczek jest krótszy niż u kaukaskiej. Włoska nie jest znana z nadmiernego propolisowania i utrzymuje wysoki poziom higieny w ulu. Środkowoeuropejska natomiast to nasza rodzima pszczoła o ciemnym ubarwieniu, dosyć odporna na warunki klimatyczne, ale jest zdecydowanie bardziej agresywna, mocniej się roi i ma raczej krótszy języczek – zapylanie głębokich kwiatów idzie jej gorzej niż kaukaskiej. Typowym błędem przy rozwiązywaniu takich pytań jest kierowanie się tylko pojedynczymi cechami, np. łagodnością lub wielkością, bez zestawienia całościowych właściwości. W praktyce pszczelarz musi patrzeć na cały zestaw zachowań i cech biologicznych – długość języczka, sposób sklepu miodu, skłonność do rabunku, zachowanie higieniczne i tempo propolisowania. Te wszystkie elementy prowadzą właśnie do pszczoły kaukaskiej, która najlepiej pasuje do podanego opisu. Warto pamiętać, że właściwy dobór rasy pszczół to nie tylko kwestia produkcyjności, ale także praktycznego funkcjonowania pasieki i komfortu pracy.