Kwalifikacja: ROL.03 - Prowadzenie produkcji pszczelarskiej
Zawód: Pszczelarz , Technik pszczelarz
Kategorie: Choroby i szkodniki Rośliny miododajne
Słodyszek rzepakowy jest szkodnikiem żerującym
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Słodyszek rzepakowy to jeden z najważniejszych szkodników rzepaku ozimego i jarego. Dorosłe chrząszcze oraz larwy żerują praktycznie wyłącznie w pąkach kwiatowych, co można łatwo zauważyć podczas lustracji plantacji tuż przed kwitnieniem. Moim zdaniem to ważne, bo właśnie w tym okresie roślina jest najbardziej podatna na ich szkodliwe działanie – uszkodzone pąki po prostu się nie rozwijają i nie tworzą łuszczyn, a przez to spada plon. Z mojego doświadczenia wynika, że monitorowanie plantacji pod kątem obecności słodyszka w fazie pąków jest jednym z kluczowych elementów ochrony rzepaku. Standardy dobrej praktyki rolniczej (IPM) zalecają rozpoczęcie zabiegów chemicznych właśnie w tym momencie, gdy przekroczony zostanie próg szkodliwości (najczęściej to kilka chrząszczy na roślinie). Warto też pamiętać, że stosowanie insektycydów powinno być tylko wtedy, gdy jest to naprawdę konieczne, żeby nie niszczyć owadów zapylających. Po kwitnieniu słodyszek nie stanowi już zagrożenia, bo nie interesują go ani liście, ani łodygi, ani łuszczyny – jego cykl życiowy jest mocno powiązany z fazą pąkowania. Wiedza na temat tego, gdzie i kiedy żeruje słodyszek, pozwala skutecznie chronić plon, a przy tym nie szkodzić środowisku. Dobrze jest po prostu obserwować pola kilka razy w tygodniu, zwłaszcza przy cieplejszej pogodzie, bo wtedy szkodnik jest najbardziej aktywny.
Często można spotkać się z mylnym przekonaniem, że słodyszek rzepakowy żeruje na liściach, łodygach czy nawet w nasionach. To błąd, który może wynikać z porównywania tego szkodnika z innymi insektami żerującymi na rzepaku, np. chowaczami czy pryszczarkiem kapustnikiem. W rzeczywistości słodyszek specjalizuje się w atakowaniu pąków kwiatowych. Wybiera je dlatego, że są miękkie i bogate w składniki odżywcze, a dodatkowo chronią larwy przed niekorzystnymi warunkami zewnętrznymi. Jeśli założyć, że słodyszek żeruje w nasionach, można by pomylić jego biologię z takimi szkodnikami jak pryszczarek kapustnik czy tantniś krzyżowiaczek, które rzeczywiście uszkadzają łuszczyny lub nasiona. Natomiast na liściach rzepaku żerują zupełnie inne gatunki, na przykład pchełki czy gnatarz rzepakowiec, ale słodyszek z reguły nie interesuje się tą częścią rośliny. Podobna sytuacja dotyczy łodygi – niektóre chrząszcze, jak chowacz brukwiaczek, mogą uszkadzać łodygi, lecz słodyszek nie wykazuje takiego zachowania. W praktyce, jeżeli ktoś skupi się na monitorowaniu tylko liści lub nasion, przeoczy realne zagrożenie w fazie pąkowania, kiedy interwencja jest najważniejsza. Standardy integrowanej ochrony roślin kładą nacisk na precyzyjną identyfikację szkodnika i jego strefy żerowania – tylko wtedy decyzja o ochronie chemicznej będzie uzasadniona i skuteczna. Moim zdaniem, nierozpoznanie właściwego miejsca żerowania słodyszka prowadzi do strat ekonomicznych z jednej strony, a z drugiej – do niepotrzebnego stosowania środków ochrony, gdy nie jest to wskazane.