Wiązanie dzielone jest techniką stosowaną w sznurowaniu odzieży, szczególnie w obuwiu, które ma na celu optymalizację dopasowania oraz wsparcie dla stopy. Sznurując w sposób prostokątny, sznurowadła są prowadzone naprzemiennie od wewnętrznej do zewnętrznej strony buta, co zapewnia równomierne rozłożenie napięcia na całej długości sznurówki. To podejście nie tylko poprawia estetykę butów, ale również zwiększa ich funkcjonalność, umożliwiając lepsze trzymanie stopy oraz zwiększoną stabilność podczas chodzenia i biegania. Przykładowo, w przypadku obuwia sportowego, zastosowanie wiązania prostokątnego pozwala na skuteczniejsze trzymanie stopy w bucie, co jest kluczowe w dyscyplinach wymagających intensywnego ruchu. Zgodnie z normami branżowymi, wiązanie prostokątne jest zalecane w sytuacjach, gdy stabilność i komfort stopy są najważniejsze, co czyni je powszechnie stosowanym rozwiązaniem w projektowaniu obuwia.
Wybór innych typów wiązania, takich jak angielskie, niemieckie czy przekątne, może wynikać z niepełnego zrozumienia ich zasadniczych różnic oraz wpływu na funkcjonalność obuwia. Wiązanie angielskie, polegające na krzyżowym przeplataniu sznurówek, często prowadzi do nierównomiernego napięcia, co może powodować ucisk w niektórych miejscach oraz nieodpowiednie trzymanie stopy. Wiązanie niemieckie, z kolei, które również opiera się na krzyżowym ułożeniu, nie jest zoptymalizowane pod kątem wygody i może prowadzić do punktowego nacisku na stopę, co jest niepożądane w przypadku intensywnego użytkowania obuwia. Wiązanie przekątne natomiast, choć może być atrakcyjne wizualnie, nie zapewnia takiego samego poziomu wsparcia i stabilności, jak wiązanie prostokątne, co czyni je bardziej odpowiednim dla obuwia casualowego niż sportowego. W praktyce, wiele osób wybiera niewłaściwy typ wiązania z powodu braku świadomości o jego wpływie na komfort oraz wydajność, co może prowadzić do dyskomfortu podczas noszenia obuwia i potencjalnych kontuzji.