Rozporządzenie jest aktem normatywnym, który jest wydawany na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie przez wskazany organ w celu wykonania danej ustawy. Jest to kluczowy element polskiego systemu prawnego, ponieważ umożliwia bardziej szczegółowe regulowanie spraw, które zostały ogólnie ujęte w ustawie. Przykładem może być rozporządzenie ministra zdrowia dotyczące szczególnych zasad bezpieczeństwa sanitarno-epidemiologicznego, które precyzuje, jak stosować przepisy ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. W praktyce rozporządzenia są niezbędne do implementacji polityki publicznej, ponieważ pozwalają na dostosowanie przepisów do dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości, czego nie może zapewnić sama ustawa. Dobrą praktyką jest również to, że rozporządzenia są poddawane konsultacjom społecznym, co zwiększa przejrzystość procesu legislacyjnego oraz umożliwia uwzględnienie opinii różnych interesariuszy.
Ustawa jest aktem prawnym, który stanowi podstawę dla systemu prawnego, ale sama w sobie nie jest wydawana na podstawie upoważnienia zawartego w innej ustawie do wykonywania przepisów. Ustawa określa ogólne zasady i normy, ale nie zawiera szczegółowych regulacji, które są często niezbędne do ich praktycznego zastosowania. Zarządzenie, z drugiej strony, jest aktem administracyjnym, który może być wydawany przez organy administracji publicznej, ale nie ma charakteru normatywnego i zazwyczaj dotyczy spraw wewnętrznych danej instytucji. Uchwała jest formą decyzji podejmowanej przez kolegialne organy, takie jak rady gmin czy sejmiki wojewódzkie, jednak także nie pełni funkcji akta normatywnego w kontekście wykonawczym wobec ustaw. Te pomyłki mogą wynikać z braku zrozumienia różnic pomiędzy różnymi rodzajami aktów prawnych oraz ich zastosowaniem w praktyce. W efekcie, kluczowe jest zrozumienie, że rozporządzenie jest narzędziem legislacyjnym, które uzupełnia i precyzuje ustawy, co zapewnia ich skuteczne wdrażanie i wykonanie w konkretnej rzeczywistości prawnej.