Art. 11 ust. 2 lit. a Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego stanowi:
"osoba wykonująca w Państwie Członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego".
Zgodnie z cytowanym przepisem pracownik, mający stałe miejsce zamieszkania na terytorium Polski, zatrudniony w niemieckiej filii brytyjskiej firmy informatycznej, podlega ustawodawstwu
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Zgodnie z art. 11 ust. 2 lit. a Rozporządzenia (WE) nr 883/2004, kluczowym aspektem dla ustalenia, które ustawodawstwo zabezpieczenia społecznego jest właściwe dla pracownika, jest miejsce wykonywania pracy. W przypadku pracownika, który jest zatrudniony w niemieckiej filii brytyjskiej firmy informatycznej, mimo że ma stałe miejsce zamieszkania w Polsce, podlega on niemieckiemu ustawodawstwu, ponieważ wykonuje pracę w Niemczech. Taki stan rzeczy jest zgodny z zasadą, że pracownik powinien być objęty ustawodawstwem kraju, w którym realizuje swoje obowiązki zawodowe. Przykładem praktycznym mogą być pracownicy mobilni, którzy pracują w różnych krajach UE, a ich sytuacja prawna powinna być analizowana zgodnie z przedmiotowym rozporządzeniem, co pozwala uniknąć sytuacji podwójnego ubezpieczenia społecznego oraz zapewnia odpowiednie świadczenia. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla osób pracujących w międzynarodowym środowisku.
Wybór odpowiedzi Wielkiej Brytanii, Polski czy możliwości wyboru własnego państwa prowadzi do nieporozumień dotyczących przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Ustalenie, że pracownik podlega ustawodawstwu Wielkiej Brytanii, jest błędne, ponieważ rozporządzenie jasno określa, że miejsce pracy jest decydującym czynnikiem. Pomocne jest zrozumienie, że mimo iż firma ma swoje korzenie w Wielkiej Brytanii, to aspekt właściwego ustawodawstwa związany jest z faktycznym miejscem wykonywania pracy, a nie siedzibą firmy. Odpowiedź wskazująca Polskę jako państwo właściwe również pomija kluczową zasadę, że prawo stosuje się zgodnie z miejscem pracy, a nie zamieszkania. Umożliwienie pracownikowi wyboru państwa do podlegania ustawodawstwu jest w rzeczywistości sprzeczne z intencją przepisów europejskich, które mają na celu uproszczenie i ujednolicenie zasad w kontekście mobilności pracowników w UE. Dlatego kluczowe jest, aby osoby pracujące za granicą były świadome, iż ich status prawny oraz ubezpieczeniowy determinowany jest przez miejsce wykonywania pracy, co w tym przypadku odnosi się do Niemiec.