Różnicowanie praw i obowiązków uzasadnione różnym rodzajem pracy, jej ilością i jakością, jest zjawiskiem zupełnie normalnym i akceptowalnym w kontekście zatrudnienia. W praktyce oznacza to, że pracownicy wykonujący różne zadania, wymagający różnych umiejętności czy obciążenia, mogą być traktowani w odmienny sposób, co jest zgodne z zasadą sprawiedliwości. Na przykład, pracownik odpowiedzialny za zarządzanie projektami może otrzymywać inne wynagrodzenie oraz inne obowiązki niż pracownik wykonujący prace fizyczne. Kluczowe jest, aby różnice te były uzasadnione charakterem wykonywanej pracy oraz jej wymaganiami. Tego typu podejście jest zgodne z normami prawnymi, takimi jak kodeks pracy, który promuje równe traktowanie w zatrudnieniu, ale jednocześnie uznaje, że różne role wymagają różnych form wynagrodzenia i obowiązków. Zastosowanie tego rodzaju różnicowania w praktyce pozwala na efektywniejsze zarządzanie zasobami ludzkimi oraz na lepsze dopasowanie wynagrodzeń do wkładu pracy, co wspiera motywację i rozwój pracowników.
Zachęcanie innej osoby do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu jest poważnym naruszeniem etyki i przepisów prawa pracy. Tego typu działania mogą prowadzić do atmosfery niezgody i dyskryminacji, co jest sprzeczne z podstawowymi zasadami fair play w miejscach pracy. W wielu krajach, w tym w Polsce, normy prawne jasno określają, że wszyscy pracownicy muszą być traktowani równo, niezależnie od ich pochodzenia, płci czy przynależności związkowej. Wprowadzenie jakiejkolwiek formy dyskryminacji w zatrudnieniu narusza zasady równości i może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych, w tym odpowiedzialności karnej dla osób, które za to odpowiadają. Zachowanie, którego celem jest naruszenie godności pracownika, także jest formą dyskryminacji. Tworzenie zastraszającej lub poniżającej atmosfery w miejscu pracy wpływa na zdrowie psychiczne i fizyczne pracowników, co z kolei może prowadzić do obniżonej wydajności oraz rotacji kadry. Przykłady takich sytuacji mogą obejmować mobbing, który jest zjawiskiem szkodliwym zarówno dla jednostek, jak i dla całych organizacji. Warto również zauważyć, że traktowanie pracownika w porównywalnej sytuacji mniej korzystnie niż innych pracowników z powodu przynależności związkowej jest oczywistym naruszeniem przepisów prawa, które chronią pracowników przed takimi praktykami. W kontekście dobrych praktyk w zarządzaniu zasobami ludzkimi, kluczowe jest promowanie kultury równego traktowania oraz zapewnienie, że wszelkie różnice w traktowaniu pracowników są zawsze uzasadnione i przejrzyste.