W spółce komandytowo-akcyjnej występują dwa rodzaje wspólników: komandytariusze, którzy odpowiadają za zobowiązania firmy tylko do wysokości wniesionych wkładów, oraz akcjonariusze, którzy mają prawo do dywidendy oraz uczestniczą w podejmowaniu decyzji dotyczących spółki. Taka struktura pozwala na elastyczność w pozyskiwaniu kapitału, ponieważ akcje spółki mogą być swobodnie zbywane, co przyciąga inwestorów. Przykładowo, spółki zajmujące się większymi projektami inwestycyjnymi, mogą przyjąć model komandytowo-akcyjny, aby ograniczyć ryzyko swoich akcjonariuszy, jednocześnie mobilizując większe zasoby kapitałowe poprzez emisję akcji. W praktyce stosowanie takiej formy organizacyjnej jest zgodne z zasadami prawa handlowego, które regulują działalność spółek i zapewniają ochronę interesów wspólników.
Wybór spółki komandytowej jako odpowiedzi na pytanie jest błędny, ponieważ w tej formie prawnej występują tylko komandytariusze oraz komplementariusze, a brak jest akcjonariuszy. Komplementariusz odpowiada za zobowiązania spółki całym swoim majątkiem, co stawia go w znacznie bardziej ryzykownej sytuacji niż akcjonariusz, który może ograniczyć swoje ryzyko do wysokości wniesionych wkładów. W przypadku spółki partnerskiej sytuacja również nie obejmuje akcjonariuszy, gdyż jest to forma współpracy, w której wszyscy partnerzy odpowiadają solidarnie za zobowiązania spółki, a ich rola przypomina bardziej współwłaścicieli niż inwestorów kapitałowych. Spółka akcyjna, z kolei, składa się jedynie z akcjonariuszy i nie przewiduje komplementariuszy. Pomieszanie tych terminów i struktur może wynikać z braku zrozumienia ról i odpowiedzialności różnych typów wspólników. Kluczowe jest zrozumienie, że spółka komandytowo-akcyjna łączy w sobie cechy obu tych form, co pozwala na bardziej zrównoważony podział ryzyka i korzyści. Rozpoznawanie i różnicowanie struktur prawnych spółek jest istotne dla skutecznego zarządzania ryzykiem oraz podejmowania decyzji inwestycyjnych w praktyce gospodarczej.