Zawarcie umowy sprzedaży jest kluczowym momentem w procesie przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa cywilnego, aby doszło do skutecznego przeniesienia własności, nie wystarczy jedynie fizyczne wydanie rzeczy, ale konieczne jest również, aby strony umowy wyraziły zgodę na przeniesienie praw własności. Zawarcie umowy staje się więc fundamentalnym krokiem, który formalizuje intencje obu stron. Przykładem praktycznego zastosowania tej zasady jest sytuacja, w której kupujący i sprzedający ustalają warunki sprzedaży, a następnie podpisują umowę, co skutkuje przekazaniem własności przedmiotu transakcji. Dobre praktyki w obrocie prawnym zalecają, aby umowy były sporządzane na piśmie, co nie tylko ułatwia późniejsze udowodnienie zawarcia umowy, ale również zwiększa bezpieczeństwo transakcji.
Przyjęcie rzeczy nie jest momentem przeniesienia własności, lecz raczej czynnością, która może nastąpić po zawarciu umowy. W kontekście umowy sprzedaży, przyjęcie rzeczy przez kupującego jest jedynie formalnością, która potwierdza, że kupujący otrzymał przedmiot umowy. Wydanie rzeczy, chociaż istotne w praktyce, także nie stanowi momentu przeniesienia własności. Właściwie, wydanie jest zazwyczaj realizowane po podpisaniu umowy, co podkreśla, że to właśnie zawarcie umowy jest kluczowym krokiem. Sporządzenie umowy, mimo że jest niezbędne do formalnego udokumentowania intencji stron, również nie prowadzi do przeniesienia własności samo w sobie. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie etapów procesu sprzedaży oraz brak zrozumienia, że własność rzeczy przenosi się w momencie, gdy strony wyrażą zgodę na jej transfer, co dokonuje się właśnie w momencie zawarcia umowy. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że każda z wymienionych czynności, choć istotna, nie jest decydująca dla przeniesienia własności, które z definicji jest ściśle związane z wyrażeniem zgodny obu stron na transfer praw własności.