Zastaw jest jednym z najbardziej podstawowych zabezpieczeń wierzytelności pieniężnej, które można ustanowić na ruchomościach. Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, zastaw na ruchomościach polega na tym, że wierzyciel uzyskuje prawo do zaspokojenia swojej wierzytelności z wartości przedmiotu zastawu w przypadku niewywiązania się dłużnika z zobowiązania. Przykładem zastosowania zastawu może być sytuacja, gdy przedsiębiorca zaciąga kredyt na zakup maszyn produkcyjnych, a bank jako zabezpieczenie wymaga ustanowienia zastawu na tych maszynach. W przypadku braku spłaty kredytu, bank ma prawo zrealizować zastaw i sprzedać urządzenia, aby pokryć swoje należności. Zastaw jest preferowany, gdyż pozwala na ograniczone roszczenie do konkretnego przedmiotu, a także może być stosowany w różnych dziedzinach, takich jak prawo handlowe czy prawo cywilne. Dobrą praktyką jest także sporządzenie umowy zastawu w formie pisemnej, co zwiększa bezpieczeństwo obu stron transakcji oraz ułatwia dochodzenie praw w przypadku sporów.
Służebność gruntowa oraz służebność osobista to formy ograniczonych praw rzeczowych, które nie mają zastosowania jako zabezpieczenia wierzytelności na ruchomościach. Służebność gruntowa dotyczy prawa korzystania z nieruchomości sąsiedniej w celu uzyskania pożytków z własnej działki, co ma zastosowanie wyłącznie w kontekście nieruchomości, a nie ruchomości. W praktyce, może to prowadzić do pomylenia pojęć i nieporozumień dotyczących zabezpieczenia wierzytelności. Z kolei hipoteka jest zabezpieczeniem długoterminowym, które może być ustanowione jedynie na nieruchomościach, a nie na ruchomościach, co czyni ją nieodpowiednią w kontekście tego pytania. Ustanowienie hipoteki na ruchomościach jest zatem błędne, ponieważ nie jest przewidziane w przepisach prawa cywilnego. W praktyce, osoby zajmujące się finansowaniem i zabezpieczaniem wierzytelności muszą być dobrze zaznajomione z różnymi rodzajami zabezpieczeń, aby unikać takich pomyłek. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie różnych form zabezpieczenia z ich funkcjonalnością bez uwzględnienia przedmiotu zabezpieczenia – w tym przypadku ruchomości, co prowadzi do niewłaściwych wniosków dotyczących ich skuteczności w kontekście zabezpieczania wierzytelności.