Umowa leasingu, jako rodzaj umowy cywilnoprawnej, jest regulowana przepisami Kodeksu cywilnego, co czyni odpowiedź "cywilnego" poprawną. W ramach tego kodeksu zawarte są kluczowe zasady dotyczące zawarcia umowy, jej wykonania oraz skutków prawnych. Przykładem praktycznego zastosowania tych przepisów jest leasing operacyjny i finansowy, które różnią się w zakresie księgowania oraz podatków, jednak obie formy muszą być zgodne z ogólnymi zasadami prawa cywilnego. Dodatkowo, umowy leasingowe powinny określać takie elementy jak przedmiot leasingu, czas trwania umowy, wysokość rat, oraz prawa i obowiązki stron. To sprawia, że obie strony mają jasność co do swoich zobowiązań, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze umów cywilnoprawnych. Warto również zauważyć, że leasing jest często stosowany w działalności gospodarczej do finansowania środków trwałych, co podkreśla jego znaczenie w praktyce biznesowej.
Umowy leasingu nie regulują przepisy prawa finansowego, administracyjnego ani konstytucyjnego, co prowadzi do nieporozumień dotyczących zakresu regulacji i stosowanych praktyk. Prawo finansowe odnosi się głównie do transakcji o charakterze publicznoprawnym oraz zasadności takich działań, jak budżetowanie czy kontrola wydatków państwowych, natomiast umowy leasingowe są zasadniczo umowami cywilnoprawnymi. Z kolei prawo administracyjne koncentruje się na stosunkach między obywatelami a administracją publiczną, co również nie ma bezpośredniego związku z umowami leasingowymi, które są umowami dobrowolnymi między stronami. Prawo konstytucyjne reguluje natomiast zasady ustrojowe i prawa obywateli, co znowu nie ma zastosowania w kontekście leasingu. Często popełnianym błędem jest mylenie umów cywilnoprawnych z innymi rodzajami umów regulowanych przez odrębne gałęzie prawa. Aby lepiej zrozumieć zasady dotyczące leasingu, ważne jest, aby mieć na uwadze, że jego zawarcie i wykonanie są ściśle związane z regulacjami prawa cywilnego, które oferują ramy prawne dla wszelkich umów zawieranych w ramach obrotu gospodarczego.