Łubin żółty jest rośliną strączkową, która doskonale przystosowuje się do warunków uprawy na kompleksie żytnim bardzo słabym. Jego zdolność do wiązania azotu atmosferycznego sprawia, że podnosi on wartość nawozową gleby, co jest szczególnie istotne w przypadku użytków słabszych, gdzie zasobność w składniki pokarmowe jest ograniczona. Przykładowo, łubin żółty poprawia strukturę gleby, zwiększa jej przepuszczalność oraz wspomaga rozwój mikroorganizmów glebowych. W praktyce roślina ta może być stosowana w płodozmianie jako międzyplon, co nie tylko sprzyja regeneracji gleby, ale również redukuje erozję i chwasty. Dodatkowo, wysoka zawartość białka w nasionach łubinu żółtego czyni go cennym materiałem paszowym dla zwierząt, co może być korzystne dla rolników, którzy prowadzą hodowlę zwierząt.
Słonecznik, łubin biały i peluszka to rośliny, które w kontekście uprawy na kompleksie żytnim bardzo słabym mogą nie przynieść oczekiwanych korzyści. Słonecznik, chociaż jest rośliną oleistą o wysokich wymaganiach pokarmowych, może nie radzić sobie w glebach charakteryzujących się niewielką ilością materii organicznej oraz ograniczonymi zasobami wody. Roślina ta preferuje gleby żyzne, dobrze przepuszczalne i bogate w składniki pokarmowe, co czyni ją mniej odpowiednią do uprawy na glebach słabych. Z kolei łubin biały, mimo że również jest rośliną strączkową, ma inne wymagania glebowe, które mogą nie odpowiadać warunkom kompleksu żytniego. Jego zdolność do wiązania azotu jest mniejsza niż w przypadku łubinu żółtego, co ogranicza jego możliwości poprawy jakości gleby. Peluszka, choć jest rośliną poprawiającą strukturę gleby, ma również wyższe wymagania dotyczące żyzności gleby, co sprawia, że w trudnych warunkach uprawowych nie osiągnie swojego pełnego potencjału. W praktyce, wybór roślin do uprawy na słabych glebach powinien opierać się na ich zdolności do adaptacji do warunków glebowych oraz na korzyściach, jakie mogą przynieść dla struktury i zdrowia gleby, a łubin żółty jest w tym kontekście najlepszym wyborem.