Surowiec mineralny jest zasobem ekonomicznym, który posiada charakterystykę nieodnawialności, co oznacza, że jego ilość na Ziemi jest ograniczona i nieodnawialna w naturalnym cyklu życia. W przeciwieństwie do zasobów odnawialnych, takich jak woda czy drewno, surowce mineralne, takie jak węgiel, ropa naftowa, czy metale szlachetne, nie są w stanie naturalnie się regenerować w sensownym czasie, co czyni je krytycznymi w zarządzaniu zasobami. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy jest kluczowe, zwłaszcza w kontekście zrównoważonego rozwoju oraz strategii ochrony środowiska, które nakładają nacisk na minimalizację wydobycia surowców nieodnawialnych. Zgodnie z zasadami gospodarki cyrkularnej, konieczne jest poszukiwanie innowacyjnych rozwiązań w zakresie recyklingu oraz efektywnego wykorzystania surowców, co może przyczynić się do zmniejszenia negatywnego wpływu na środowisko. Ponadto, w kontekście przemysłu, odpowiedzialne zarządzanie i planowanie eksploatacji surowców mineralnych jest kluczowe dla zachowania równowagi ekologicznej oraz zapewnienia przyszłym pokoleniom dostępu do zasobów.
Wybór kapitału rzeczowego, pracy ludzkiej lub kapitału finansowego jako zasobów nieodnawialnych jest niepoprawny z kilku powodów. Kapitał rzeczowy, który obejmuje dobra trwałe, takie jak maszyny, budynki czy infrastruktura, nie tylko podlega amortyzacji, ale również może być modernizowany, naprawiany i wykorzystywany wielokrotnie, co czyni go zasobem odnawialnym w sensie wydajności ekonomicznej. Praca ludzka to zasób, który nie tylko jest odnawialny, ale również nieprzerwanie ewoluuje, w miarę jak rozwijają się umiejętności i wiedza pracowników. Kapitał finansowy z kolei, chociaż może być ograniczony w danym momencie, może być generowany, inwestowany i pomnażany. Przykładem może być zainwestowanie w rozwój nowych technologii, co zwiększa efektywność produkcji i przynosi zyski, co pozwala na dalsze inwestycje. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie wartości kapitału lub pracy ludzkiej z ich końcowym zużyciem, co prowadzi do mylnego wrażenia, że są one nieodnawialne. Kluczowe jest zrozumienie, że wiele zasobów w gospodarce jest częścią dynamicznego systemu, w którym ich wartość i użyteczność mogą być zwiększane poprzez innowacje oraz optymalizację procesów, co nie dotyczy surowców mineralnych, które są ograniczone i wymagają odpowiedzialnej eksploatacji oraz zarządzania.