W oborowo-pastwiskowym systemie utrzymania bydła korekcję racic wykonuje się
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Korekcja racic w oborowo-pastwiskowym systemie utrzymania bydła jest kluczowym elementem dbałości o zdrowie i dobrostan zwierząt. Właściwe utrzymanie racic, w tym ich regularna korekcja, zapobiega problemom zdrowotnym, takim jak kulawizna, co ma bezpośredni wpływ na wydajność mleczną i reprodukcyjną krów. Przeprowadzanie korekcji dwa razy w roku, przed i po sezonie pastwiskowym, pozwala dostosować stan racic do zmieniających się warunków – zarówno intensywnej eksploatacji w oborze, jak i na pastwisku. Taki harmonogram korekcji daje możliwość wczesnego wykrywania i leczenia ewentualnych schorzeń racic, co jest zgodne z zaleceniami specjalistów z zakresu weterynarii i zootechniki. Przykładem dobrych praktyk może być zaplanowanie wizyt podologa bydła na koniec zimy, aby przygotować zwierzęta do sezonu pastwiskowego, oraz na jesień, aby zapewnić ich odpowiednie przygotowanie do zimowania. Takie działania przyczyniają się do poprawy kondycji zwierząt oraz ich dobrostanu, co w efekcie zwiększa efektywność produkcji mleka oraz jakości mięsa.
Korekcja racic jest procesem, który wymaga szczegółowego planowania i regularności, a podejście polegające na wykonywaniu jej raz w roku, po zakończeniu sezonu pastwiskowego, jest niewystarczające. Choć okresowe wykonywanie korekcji jest lepsze niż jej całkowity brak, to jednak nie uwzględnia zmieniających się potrzeb racic podczas intensywnego użytkowania zwierząt w różnych warunkach. Korekcja tylko raz w roku może prowadzić do nadmiernego wzrostu racic, co zwiększa ryzyko wystąpienia problemów zdrowotnych, takich jak kulawizna, co jest sprzeczne z zasadami dobrostanu zwierząt. Kolejna niewłaściwa koncepcja zakłada, że korekcja powinna odbywać się na dwa miesiące przed wyjściem krów na pastwisko. Choć wcześniejsze przygotowanie zwierząt jest istotne, to jednak nie uwzględnia ono potrzeby regularnego monitorowania stanu racic. System korekcji powinien być bardziej elastyczny i dostosowany do indywidualnych potrzeb stada oraz sezonowych warunków użytkowania. Z kolei podejście oparte na wykonywaniu korekcji co trzy miesiące, choć wykazuje większą regularność, może nie być konieczne w każdym przypadku i może być obciążające zarówno dla zwierząt, jak i dla hodowcy. Dlatego odpowiednie planowanie, oparte na obserwacji zmian w stanie racic oraz na ich codziennym użytkowaniu, powinno być kluczowym elementem w każdym systemie hodowlanym.