Odpowiedź "ekstensywnego" jest poprawna, ponieważ opis wskazuje na sposób chowania bydła mięsnego, który charakteryzuje się niskim poziomem intensyfikacji produkcji. W przypadku chowu ekstensywnego, zwierzęta są zazwyczaj utrzymywane na dużych areałach pastwiskowych, co pozwala im na naturalne zachowania, takie jak swobodne poruszanie się i żerowanie. Wymagane 0,5 ha pastwiska na krowę z cielęciem jest zgodne z wymogami dla chowu ekstensywnego, który preferuje duże przestrzenie i ogranicza stosowanie koncentratów paszowych. Optymalne warunki, takie jak osłona przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi oraz dostęp do czystej wody, są także istotnymi elementami zapewniającymi dobrostan zwierząt. Praktyki te są zgodne z europejskimi normami dotyczącymi dobrostanu zwierząt, które promują naturalne metody hodowli. Ekstensywne systemy produkcji mogą przyczyniać się do zrównoważonego rozwoju, minimalizując negatywny wpływ na środowisko, co w dłuższej perspektywie przynosi korzyści zarówno hodowcom, jak i konsumentom.
Wybór pozostałych opcji, takich jak półintensywny, wolny i intensywny, bazuje na błędnym zrozumieniu różnic między systemami chowu bydła. Chow półintensywny charakteryzuje się połączeniem pastwisk oraz podawania pasz treściwych, co nie odpowiada opisanym warunkom, które wskazują na brak budynków inwentarskich oraz dominację naturalnych pastwisk. W systemie wolnym, zwierzęta mają większą swobodę ruchu, ale często w kontekście specyficznych wybiegów, które są kontrolowane, a co za tym idzie, nie do końca odzwierciedlają opisane warunki. Z kolei chów intensywny koncentruje się na maksymalizacji produkcji w ograniczonej przestrzeni, co stoi w sprzeczności z podanymi wymaganiami dotyczącymi dużych areałów pastwiskowych oraz naturalnych warunków życia zwierząt. Wybór niewłaściwego podejścia może wynikać z mylnych założeń dotyczących wydajności produkcji oraz dobrostanu zwierząt. Często hodowcy mogą mylić intensyfikację z jakością, co prowadzi do wyborów, które nie zawsze są korzystne dla zwierząt, a także dla długoterminowych celów zrównoważonego rozwoju. Zrozumienie różnic między tymi systemami jest kluczowe dla podejmowania świadomych decyzji w hodowli bydła, a także dla implementacji najlepszych praktyk w zakresie dobrostanu zwierząt.