Kredyt inwestycyjny jest formą kapitału obcego długoterminowego, ponieważ jest zaciągany na finansowanie konkretnych inwestycji, takich jak budowa nowych obiektów, zakup maszyn czy rozwój infrastruktury. Tego rodzaju kredyty mają zazwyczaj dłuższy okres spłaty, co sprawia, że są klasyfikowane jako długoterminowe zobowiązania. W praktyce, przedsiębiorstwa korzystają z kredytów inwestycyjnych, aby rozwinąć swoją działalność lub zwiększyć zdolność produkcyjną. Ważne jest, aby odpowiednio planować inwestycje, uzasadniać ich rentowność oraz analizować ryzyko związane z ich finansowaniem. Zgodnie z dobrymi praktykami finansowymi, przedsiębiorstwa powinny dążyć do zrównoważonego finansowania inwestycji poprzez kombinację kapitałów własnych i obcych, co pozwala na optymalne wykorzystanie dostępnych środków.
Kredyt obrotowy, zobowiązania wobec dostawców oraz zobowiązania podatkowe to formy kapitału obcego, ale nie są klasyfikowane jako długoterminowe. Kredyt obrotowy, który jest krótkoterminowym źródłem finansowania, służy do bieżącego zarządzania płynnością finansową firmy. Zazwyczaj jest on zaciągany na okres do roku i wykorzystywany na pokrycie codziennych wydatków operacyjnych, co czyni go nieodpowiednim przykładem kapitału obcego długoterminowego. Zobowiązania wobec dostawców, które powstają w wyniku zakupów towarów lub usług na kredyt, również są klasyfikowane jako zobowiązania krótkoterminowe, ponieważ ich spłata następuje zazwyczaj w ciągu kilku miesięcy. Zobowiązania podatkowe, które mogą występować w różnych formach, takich jak VAT czy podatek dochodowy, są również zobowiązaniami krótkoterminowymi, ponieważ muszą być regulowane w określonym czasie, zgodnie z przepisami prawa. W związku z tym, mylenie tych terminów i klasyfikacji prowadzi do nieprawidłowego zrozumienia struktury kapitału w przedsiębiorstwie, co może wpłynąć na decyzje dotyczące finansowania oraz oceny ryzyka finansowego.