Kapitały własne to część finansów przedsiębiorstwa, która obejmuje środki finansowe pochodzące z działalności gospodarczej i inwestycji właścicieli. Zysk z poprzedniego roku przeznaczony na rozwój jest klasyfikowany jako kapitał własny, ponieważ nie stanowi zobowiązania wobec innych podmiotów, a raczej jest wynikiem efektywnego zarządzania i generowania dochodów. Przykładem zastosowania tej zasady jest decyzja firmy o reinwestowaniu zysków w nowe technologie lub rozwój nowych produktów, co sprzyja dalszemu wzrostowi wartości przedsiębiorstwa. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), kapitały własne powinny być jasno przedstawione w bilansie, co zwiększa przejrzystość finansową i zaufanie inwestorów. Właściwe zarządzanie kapitałem własnym jest kluczowe dla długoterminowej stabilności finansowej oraz dla realizacji strategii rozwoju biznesu.
Zrozumienie struktury kapitałów własnych i obcych jest kluczowe dla oceny stabilności finansowej przedsiębiorstwa. Kredyt w rachunku bieżącym oraz kredyt inwestycyjny są formami finansowania, które generują zobowiązania wobec instytucji finansowych. Te zobowiązania są długoterminowe lub krótkoterminowe, a więc nie są klasyfikowane jako kapitały własne. W przypadku kredytu w rachunku bieżącym, firma korzysta z linii kredytowej, co oznacza, że ma obowiązek spłaty zadłużenia wraz z odsetkami. Kredyt inwestycyjny, z kolei, jest przeznaczony na finansowanie konkretnych projektów, a jego spłata również obciąża budżet firmy. Zobowiązania wobec dostawców związane są z zakupem towarów lub usług, co również nie ma nic wspólnego z kapitałem własnym. Wspólnym błędem jest utożsamianie kapitałów własnych z dowolnym zyskiem czy finansowaniem, gdy tymczasem kapitały własne to środki, które nie są zwracane wierzycielom, lecz pozostają w firmie, wspierając jej dalszy rozwój. Konsekwentne pomylenie tych koncepcji może prowadzić do błędnych decyzji finansowych oraz niewłaściwego zarządzania ryzykiem.