Metoda naturalna amortyzacji jest stosowana w sytuacjach, gdy zużycie środka trwałego jest zależne od jego intensywności użytkowania. W tej metodzie odpisy amortyzacyjne są dokonywane wprost proporcjonalnie do rzeczywistego wykorzystania danego aktywu, co oznacza, że im więcej dany środek trwały jest używany, tym wyższe będą odpisy amortyzacyjne w danym okresie. Przykładem zastosowania tej metody może być amortyzacja maszyn produkcyjnych, które są eksploatowane w różnych cyklach produkcyjnych. Jeśli maszyna jest używana intensywnie w określonych miesiącach, odpisy będą większe w tych miesiącach. Ta metoda jest zgodna z zasadami rachunkowości, które zalecają, aby odpisy amortyzacyjne odpowiadały rzeczywistemu zużyciu aktywów, co zwiększa przejrzystość i rzetelność sprawozdań finansowych.
Wybór innych metod amortyzacji, takich jak metoda degressywna, równomierna czy progresywna, nie odzwierciedla zasady uzależnienia odpisów amortyzacyjnych od intensywności użytkowania aktywów. Metoda degressywna zakłada, że odpisy amortyzacyjne są wyższe na początku życia aktywu i maleją w miarę jego używania, co nie odpowiada rzeczywistemu zużyciu związanym z intensywnością. Z kolei metoda równomierna, w której odpisy są stałe przez cały okres użytkowania, nie uwzględnia zmienności w eksploatacji, co prowadzi do zniekształcenia obrazu rzeczywistego zużycia zasobów. Metoda progresywna natomiast przewiduje rosnące odpisy amortyzacyjne, co jest sprzeczne z zasadą, że bardziej intensywne zużycie powinno skutkować wyższymi odpisami w danym okresie. Wybierając niewłaściwą metodę, można wprowadzić w błąd interesariuszy oraz stworzyć nieprawdziwy obraz sytuacji finansowej firmy, co jest niezgodne z zasadami dobrych praktyk rachunkowości i może prowadzić do decyzji opartych na błędnych danych.