Solenie jest osmoaktywną metodą utrwalania żywności, która polega na zastosowaniu soli w celu redukcji aktywności wody w produktach spożywczych. Ta technika działa na zasadzie osmozy, gdzie sól powoduje, że woda z komórek mikroorganizmów przemieszcza się do środowiska o wyższym stężeniu soli, co prowadzi do ich dehydratacji i śmierci. Przykładem zastosowania tej metody jest solenie mięsa, które nie tylko przedłuża jego trwałość, ale także wzbogaca smak i teksturę. W standardach branżowych zaleca się stosowanie różnych typów soli, w tym soli kamiennej i morskiej, w odpowiednich proporcjach, aby osiągnąć pożądany efekt. W praktyce solenie może być wykorzystywane do produkcji takich produktów jak szynka, bekon, czy ryby solone, które cieszą się dużą popularnością w gastronomii i przemyśle spożywczym.
Kiszenie, pasteryzowanie i wędzenie to metody utrwalania żywności, które różnią się od osmoaktywnej techniki, jaką jest solenie. Kiszenie, polegające na fermentacji produktów w solance, jest procesem, który nie skupia się na redukcji aktywności wody, lecz na tworzeniu korzystnych warunków dla rozwoju mikroorganizmów fermentacyjnych, co prowadzi do naturalnej konserwacji. W przypadku pasteryzowania chodzi o podgrzewanie żywności do określonej temperatury, co ma na celu zniszczenie patogenów i przedłużenie trwałości produktów poprzez dezynfekcję. Wędzenie to z kolei metoda, w której dym z paleniska, często z drewna, nadaje żywności nie tylko smak, ale również właściwości konserwujące dzięki działaniu substancji chemicznych obecnych w dymie. Te techniki, choć skuteczne w konserwacji żywności, nie działają na zasadzie osmozy i nie redukują aktywności wody, co czyni je różnymi od soli jako metody osmoaktywnej. Często myli się te metody, co prowadzi do nieporozumień w zakresie ich zastosowania i skuteczności. Użycie nieodpowiedniej metody może skutkować zmniejszoną trwałością produktów oraz ich gorszym smakiem, co jest niekorzystne dla konsumentów.