NaCl, czyli chlorek sodu, jest substancją, która doskonale nadaje się do wprowadzania do systemu kanalizacyjnego w formie rozcieńczonego roztworu wodnego. Jest to związek chemiczny, który jest w pełni rozpuszczalny w wodzie i nie niesie ze sobą ryzyka wprowadzenia do środowiska toksycznych substancji. W kontekście standardów ochrony środowiska, NaCl jest szeroko stosowany w różnych dziedzinach, od przemysłu spożywczego po przemysł chemiczny, dzięki czemu jego obecność w kanalizacji jest akceptowalna. NaCl jest także stosowany do wspomagania procesów oczyszczania w oczyszczalniach ścieków, ponieważ wspiera działanie mikroorganizmów odpowiedzialnych za biodegradację organicznych zanieczyszczeń. Bezpieczeństwo stosowania soli kuchennej w ilości do 100 g jednorazowo jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie zarządzania odpadami, co czyni ją idealnym rozwiązaniem w tej sytuacji.
AgF, czyli fluorek srebra, jest związkiem chemicznym, który nie powinien być wprowadzany do systemu kanalizacyjnego. Jego toksyczność oraz skłonność do tworzenia niebezpiecznych połączeń chemicznych stanowią poważne zagrożenie dla środowiska wodnego. W przypadku BaCl2, czyli chlorku baru, sytuacja jest podobna. Związek ten jest szkodliwy dla organizmów wodnych, a jego obecność w ściekach może prowadzić do zanieczyszczenia wód gruntowych oraz innych zbiorników wodnych. Ponadto, Pb(NO3)2, czyli azotan ołowiu, jest jedną z najbardziej toksycznych substancji, które mogłyby być wprowadzone do systemu kanalizacyjnego. Ołów jest substancją neurotoksyczną, która ma dramatyczny wpływ na zdrowie ludzi i ekosystemy. Oprócz zagrożeń dla zdrowia, wprowadzanie takich substancji do kanalizacji może prowadzić do dalszego zanieczyszczenia w procesach oczyszczania oraz może spowodować poważne konsekwencje dla infrastruktury. Prawidłowe podejście do zarządzania odpadami polega na eliminacji wszelkich toksycznych lub szkodliwych substancji z procesu odprowadzania ścieków, aby chronić zdrowie publiczne oraz środowisko.