Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych

W kontekście mineralizacji próbek, metody mokrej, ciśnieniowej i mikrofalowej różnią się w istotny sposób od mineralizacji suchej. Mineralizacja mokra polega na rozpuszczaniu próbki w cieczy, najczęściej przy użyciu wysokotemperaturowych kwasów, co sprawia, że nie jest to odpowiednia metoda dla prób, które wymagają eliminacji materii organicznej. Proces ten może prowadzić do strat analitów, które są wrażliwe na działanie kwasów. Z kolei mineralizacja ciśnieniowa często wykorzystuje zamknięte pojemniki i wysokie ciśnienie, co zwiększa ryzyko kontaminacji i wymaga specjalistycznego sprzętu, a także może wprowadzać dodatkowe zanieczyszczenia. Metoda mikrofalowa, choć skuteczna w przyspieszaniu procesów mineralizacji przez zastosowanie energii mikrofalowej, również nie jest tożsama z metodą suchą, ponieważ jej celem jest również rozpuszczanie próbki w cieczy. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie tych metod, ponieważ każda z nich ma swoje specyficzne zastosowania i ograniczenia. Właściwy dobór metody analitycznej powinien być oparty na rodzaju analizowanej próbki oraz na wymaganiach dotyczących dokładności i czułości analizy, co czyni mineralizację suchą preferowanym wyborem w przypadku metali ciężkich.