Perhydrol, czyli nadtlenek wodoru w stężeniu przekraczającym 35%, jest substancją chemiczną, która w wyniku swoich właściwości żrących wymaga szczególnego oznakowania, w tym użycia piktogramu przedstawiającego substancje wywołujące korozję. Przykładem zastosowania perhydrolu jest jego użycie w dezynfekcji oraz jako środek utleniający w różnych procesach chemicznych. Zgodnie z przepisami dotyczącymi klasyfikacji i oznakowania substancji chemicznych (CLP), substancje te muszą być odpowiednio oznaczone, aby zminimalizować ryzyko wypadków i zapewnić bezpieczeństwo użytkowników. Ponadto, perhydrol może reagować z wieloma innymi substancjami, co zwiększa jego potencjalnie niebezpieczne właściwości. Zatem, odpowiednie oznakowanie zgodne z normami bezpieczeństwa pracy jest kluczowym elementem obiegu dokumentacji oraz praktyk laboratoryjnych.
Chociaż chlorek baru, azotan(V) rtęci oraz siarczan(VI) sodu są związkami chemicznymi, które również mogą być używane w różnych procesach przemysłowych i laboratoryjnych, nie są one klasyfikowane jako substancje żrące w standardowych warunkach. Chlorek baru, używany często w przemyśle chemicznym, ma swoje zastosowania, jednak jego oznakowanie nie wymaga piktogramu korozji, ponieważ nie wywołuje poważnych uszkodzeń tkanek. Z kolei azotan(V) rtęci, mimo że jest substancją niebezpieczną, nie należy do grupy substancji żrących, ale raczej toksycznych i mutagenicznych, co może prowadzić do mylnej interpretacji jego zagrożeń. Siarczan(VI) sodu jest uznawany za substancję stosunkowo bezpieczną, zazwyczaj oznaczaną jako niegroźną. Typowym błędem myślowym jest pomylenie różnych kategorii zagrożeń chemicznych oraz nieodpowiednie przypisanie piktogramów do substancji, które ich nie wymagają. Właściwe zrozumienie klasyfikacji substancji chemicznych jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa w laboratoriach oraz w przemyśle. Użytkownicy powinni być dobrze poinformowani o tym, jakie oznakowanie jest wymagane i zgodne z międzynarodowymi standardami, aby uniknąć niebezpiecznych sytuacji i wypadków.
